Een kilometer vreter, spoort echt voor geen meter

Omdat China op het vlak van communicatie nog altijd facebook, google en ik weet niet wat allemaal blokkeert was het niet mogelijk mijn eerste verhaal van twee weken geleden te plaatsen. Daarom nu twee tegelijk:)

In Langmusi ben ik op de grens tussen Sichuan en Gansu, twee van de drie provincies die ik in China zal doorkruisen op mijn weg westelijk. In dit hooggelegen dorp begeef ik me weer tussen Boeddhistische kloosters en tempels. Een van de kloosters loopt uit in een canyon die ik vroeg in de morgen verken. Het pad slingert door de bergkloof en lijkt rond elke hoek te verdwijnen. Behoorlijk indrukwekkend moet ik zeggen. Grand Canyon eat your heart out! haha nee das denk ik niet te vergelijken, maar magisch was het tussen de verborgen grotten in de kalksteen en opnieuw die aasgieren die een oogje in het zeil houden. Goeie genade dat zijn toch gigantische vogels. Ik merk hier dat de Chinese vakantieweek goed en wel is begonnen want de hotels in het oord zijn goed gevuld wat genoeg avond vertier met zich meebrengt.

Vanaf hier begint mijn race richting centraal azie. Ik realiseer me dat ik nog zo'n vier duizend kilometer te gaan heb tot aan de grens en nog maar twee weken totdat mijn aanwezigheid vereist is. De vele stops onderweg zullen in een sneltrein vaart gaan. Komt het even goed uit dat ik op dit traject veel met de trein kan doen. Ik heb ook nog het geluk dat de chinezen sinds vorig jaar de hogesnelheidslijn hebben afgerond. Tijd om kilometers te vreten!

Een dagje Xia'he waar het beroemde Labrang klooster is. Deze kloosterstad zit vol met monniken die de meest uiteenlopende boeddhistische vakken studeren. Een vluchtige (Engelse!!) tour maakt dit een beetje duidelijk. Rondom het oord is een drie kilometer lange route rond de stadsmuur waarbij pelgrims urenland molentjes kunnen draaien terwijl ze de route lopen, of kruipen, of liggen... Wat mij toch het meeste is bijgebleven is de Duits sprekende Chinees samen met zijn vriendin die ik tot drie keer toe op verschillende plaatsen tegen kom. New best friends! Ik was allang blij dat ik weer eens met iemand kon communiceren.

Een dagje Jiuquan! Een belangrijke dag want ik voor het eerst begeef ik me op die ene historische route. De zijderoute die sinds millennia het oosten met Europa verbonden heeft. In Jiuquan aanschouw ik een oud fort dat dienst heeft gedaan tijdens de hoogtijd dagen van de route. Ik heb nu officieel de bergen verlaten en zal vanaf nu enkel kale woestijn onderweg tegenkomen. Jiuquan is verder een speciale plaats omdat hier de laatste of meest westelijk deel van de chinese muur staat. Het hele plaatje is een beetje opnieuw geconstrueerd, maar het is goed in te beelden hoe de goederen caravans vanaf hier de duizenden kilometers woestijn moesten trotseren.

Twee daagjes Donhuan. De oase stad in de woestijn die uitloopt op enkele gigantische en spectaculaire zandduinen. In diezelfde zandduinen is 2000 jaar aan boeddhistische kunst bewaard gebleven, die gezien wordt als een van 's werelds grootste kunst schatten. Onder strikt toezicht en tegen een vergoeding van een klein kapitaal kun je deze schatten bewonderen.

Dat was Gansu! Hop de trein in richting Urumqi, de hoofdstad van Xinjian. Langzaam begint China te veranderen. China is voorbij, centraal azie staat op de loer.Het is wel leuk om hier eens te vertellen hoe het er op bus- en treinstations aan toe gaat. Een ticket voor mijn volgende bestemming kopen brengt altijd een glimlach op mijn gezicht. Om te beginnen sluit ik me meestal aan bij een willekeurig loket. Ik weet ook wel dat meestal elk loket tickets voor bepaalde bestemmingen verkoopt, maar dat feit negeer ik meestal omdat het me veel te veel moeite kost die borden te ontcijferen. Het vrouwke aan het loket ziet de bui meestal al hangen. Ik vraag om een ticket naar bijvoorbeeld Urumqi.De reactie is meestal een verlegen lachje met daarop volgend gebulder in het chinees. Ik kan het meestal niet verstaan, maar ik ben er bijna zeker van dat het meestal zo gaat: "Spreekt er iemand engels hier!!? Der wil der eentje naar Urumqi! Waar naartoe!? Urumqi geloof ik, ik versta er ook niks van!" (opnieuw verlegen glimlach jegens mij).

In Urumqi begint de bonte mix. Hoewel de Han chinezen hier nog altijd ongeveer de helft van de bevolking vertegenwoordigen, lezen de borden op straat naast chinees ook Uyghur (een Turkse variant) en ook het Russisch schrift dat ze in veel centraal Aziatische landen gebruiken. In deze stad merk ik hoe het gesteld is met Xinjiang. Vergelijkbaar met Tibet, wordt ook deze provincie langzaam overgenomen door de Han chinezen die hun communistische levensstijl proberen te implementeren. Maar zoals ik al zei heeft dit woestijn land veel meer overeenkomsten met de centraal Aziatische culturen. De Uyghur die Xinjiang als hun land zien laten dit natuurlijk niet zomaar gebeuren en proberen zich continue vrij te vechten. Het gaat er ook behoorlijk gewelddadig aan toe. Veel aanslagen vorige jaar, met name in Urumqi. De beveiliging in de hoofdstad (maar ook overal in Xinjiang) is behoorlijk streng. Politieposten en gewapende bewakers bij scholen, parken en andere overheidsgebouwen ben ik eerder in andere aziatische landen tegengekomen, maar het aanzien van strategisch gepositioneerde tanks in het straatbeeld laat mij wel even met de ogen knipperen. Geen onzin hier.

Interessant ook om te zien hoe China handelt. Politiebeambten en ander overheidspersoneel zijn enkel Han Chinezen, terwijl het straatbeeld volledig overgenomen wordt door de Uyghur wanneer je verder westelijk gaat. Op het treinstation in Kuqa, in centraal Xinjiang heb ik eigenhandig ondervonden hoe China een ferme grip heeft rond haar meest westelijke grondgebieden. Mijn laatste treinreis begon als elke andere in deze provincie. Voordat je het treinstation op mag moet je eerst door een aantal politieposten waar meerdere malen je paspoort en treinkaartje gecontroleerd wordt. Je bagage gaat door een scanner en je wordt gefoejeerd, uiteraard. Eenmaal binnen wordt je naar een wachtruimte geleid onder het toeziend oog van de beveiliging. -Side note: Ideaal voor de onwetende Hollander die op deze manier in ieder geval niet op de verkeerde trein stapt, maar dat geheel te zijde.- Meestal is het vanuit deze wachtruimte opnieuw door een kaart en pas controle en vervolgens richting perron, maar Kuqa kregen ze het voor elkaar om iedereen in de voetgangerstunnel nog eenmaal aan te houden. En de wijze waarop gaf me de kriebels. Stel je voor Uyghur families en oude mannetjes met veel te veel gepak, bij elkaar gedreven in een tunnel, vlak voordat we op de trein stappen. Daarnaast staat een chinees van het treinpersoneel in een strak uniform die driftig op z'n fluitje blaast, de mensen toeschreeuwt en enkelingen hardhandig in een rechte lijn probeert te duwen. Waar herinnert je dat aan..?

Mijn laatste bestemming in China is Kashgar. Een oude handelsstad aan de zijderoute aan het einde van al die woestijn. Heel apart, zelfs de Chinese toeristen voelen zich ongemakkelijk hier want niemand spreekt er meer chinees. De zondag bazaar en een grote vee markt zijn de belangrijkste trekpleisters. Een plezierige oude stad, vele moskeeën en de centraal Aziatische keuken spreken mij aan. Het is vanaf hier dat ik de bergen over ga richting Kirgizië, maar meer daarover een volgende keer.

Asalamu aleykom