Chinees voor ontbijt

Ik weet het, ik ben nog maar een weekje in China, maar heb nu al het gevoel dat ik zoveel moet delen! Wat is het toch een andere wereld hier aan de oostzijde van de aardkloot!

Een lange vlucht met Sichuan Airlines vanaf YVR brengt mij op Chinese bodem. De tussenlanding in Shenyang geeft mij het eerste vogelperspectief op China. Een Chinese stad zoals je dat van tv kent. Een bos van flatgebouwen, allemaal in dezelfde stijl in een droog en uitgeput landschap. Een stad in een wolk van smog met op de achtergrond de zware industrie die dat allemaal veroorzaakt. Een uurtje later zit ik weer in de vlieger op weg naar Chengdu, de geografische bulls eye van China.In Chengdu komen weer vele oude gevoelens naar boven. Met de airport shuttle kom ik aan in het stadscentrum waar een man met een motor 'taxi' mij meteen er tussenuit pikt en me een lift naar mijn hostel aanbied. Mijn rugzak wordt op de motor bebonden en meteen bij aankomst sjees ik achter op de motor, zonder aandacht voor de verkeersregels, door de miljoenenstad. Wat heb ik dat gevoel gemist!

Het hostel waar ik de eerste paar nachten verblijf schreeuwt Chinees. De rode lantaarns, krakende houten vloeren, donkere, muffe kamers en een vijver vol met goudvissen. Chengdu is naast de hoofdstad van de Shichuan provincie ook het centrum van de Great Panda's. Een van de eerste dingen die ik hier doe is een bezoek brengen aan het Kong-fu Panda Research Breeding Center. (zonder die Kong-fu helaas) Vroeg in de ochtend ben ik daar wanneer de dikke mist nog in de bamboo bossen hangt om het voederen van de Panda's te aanschouwen. Je hart smelt wanneer je de grote beren ziet, enkele meters van je gezicht verwijderd. De meeste zitten lui onderuitgezakt op hun achterwerk, jou aanstarend, terwijl ze zorgvuldig de bamboo planten pellen en opsmikkelen. Je hebt het gevoel dat ze niet snoezeliger kunnen worden totdat je de kraamafdeling van het park binnenloopt. Een tiental zwart-witte donsballetjes die ongecoördineerd over de vloer rollen, nog geen idee waar ze precies zijn. Het personeel moest de bezoekers er bijna wegslaan want niemand kon z'n ogen afhouden van de kleuterklas.

Naast de Giant Panda's is er hier ook een leuke kolonie rode panda's. Deze rood-witte knuffelbeertjes met een lange staart bevinden zich in een apart deel van het park. Ik stond er een beetje van de te kijken dat de omheining waar ze leven niet super afgeschermt was, en ik was dan ook niet verbaast toen ik een stukje verder een groep verzorgers rond een boom zag staan waar een losgebroken panda in zat. Ben er even bij blijven staan om te kijken hoe ze dit gingen oplossen. Hoewel het research centrum heel professioneel is opgezet en ook heel goed werk verrichten de panda populatie te vergroten, zie ik op zulke momenten ook chinees het nog altijd is. De verzorgers hadden zich gepositioneerd rond de boom waar de rode panda in zat, gewapend met vangnetten waar voor mijn gevoel dat beest nog niet eens in past. Ik had het idee dat ze hem eerst met geschreeuw uit de boom wilde jagen. Toen dat niet effectief bleek te zijn begonnen ze langzaam takken van de boom weg te zagen, elkaar luid schreeuwend 'advizeren'. Toen ze zichzelf in de problemen hadden gewerkt door de halve boom om te zagen, kwam er eindelijk een verzorger aan met een verdoof pistool die de panda heel effectief uit de boom haalde. Soms vraag ik me af hoe de mensen hier een dag overleven...

In Chengdu kom ik er opnieuw achter dat China niet altijd eenvoudig is. Engels wordt heel beperkt gesproken en super behulpzaam zijn de chinezen ook niet. Maar je wilt toch wat ondernemen en elke dag ga ik dan ook met volle moed de straat weer op. Een leuke anekdote overkomt mij regelmatig wanneer het etenstijd is. Er moet toch gegeten worden, overleven is noodzaak nummer 1! De keuze is er reuze en de Sichuanese keuken staan ook bekende als een van de meest gevarieerde van China. Ik loop langs een tiental eettentjes die er ogenschijnlijk allemaal het zelfde uitzien, gretig op zoek naar wat Engelse woorden of plaatjes aan de muur. Mijn maag rammelt, tijd om de knoop door te hakken. Ik spring in het diepe! De gastvrouw in het restaurantje waar ik binnenloop ontvangt mij hartelijk en wijst me naar een zitplaats. Ze bied me een menukaart aan die van voor tot achter gevuld is met Chinese tekens. Driftig met de ogen knipperend ga ik op zoek naar iets dat ik herken, maar al snel kom ik tot de conclusie dat dit onbegonnen werk is. Ik kan niks lezen. Met een glimlach en een dichtgeknepen oog wijs ik naar een regel, halverwege de pagina. Op de twee vragen die ze mij vervolgens in het chinees stelt knip ik onwetend, maar met zelfvertrouwen ja. Het vrouwke neemt de menukaart van me weg en schreeuwt iets onverstaanbaars naar de keuken. Ik sta er niet van te kijken wanneer ze een paar minuten later terug komt met een bord hete pepers, gewokt in een nog heter sausje, dat ze hier als normale groeten serveren. Ik kijk naar het gerecht met een potje rijst ernaast en reik langzaam naar de eetstokjes. Ik laat me hier natuurlijk niet uit het veld slaan! Met de grootste angst voor gezichtsverlies bunker ik de warme hap naar binnen, hevig zwetend, onder het toeziend oog van de gastvrouw. Veel tijd om me aan te gapen heeft ze meestal toch niet want ze is veel te druk dreigende woorden richting de keuken of naar andere klanten te schreeuwen. Normale communicatiemiddelen in China zijn werkelijk niet van deze wereld.

Na Chengdu reis ik een paar uur zuidelijk om twee attracties te zien. Emei Shan en LeShan. Emei is een van de vier heilige bergen voor de Boeddhisten in China. De vele tempels en kloosters op de berg worden gezien als een van de belangrijkste pelgrimsplaatsen. Bij het aanzien van het toeristische gekkenhuis onder aan de berg had ik mijn bedenkingen hoe spiritueel deze ervaring zou zijn. De drie verschillende gondels die zijn aangelegd om mensen naar de gouden tempel op de top te brengen, geeft het eigenlijk al weg. Gelukkig kun je ook te voet naar boven, wat mij natuurlijk iets meer aanspreekt. Ik was bijzonder verrast te merken dat ik de strak aangelegde paden (lees: trappen) meestal volledig voor mezelf had. Een fantastische atmosfeer! Steile kalksteen rotswanden in een subtropisch regenwoud. Dikke mysterieuze mist die rond de berg hangt, verborgen grotten en tientallen boeddhistische kloosters die je onderweg tegenkomt. In een van de tempels, niet ver van de top heb een nacht mogen overnachten. De serene rust en af en toe geschreeuw van luidruchtige apen die elkaar in de haren zitten. De wandeling was zeker niet eenvoudig. Mijn knieën voelen het oneindig labyrint aan trappen tot op vandaag! Zo'n 2500 hoogtemeters die ik in twee dagen omhoog en weer omlaag heb gelopen. Deze perfect aangelegde trappen waren ook wel broodnodig want de route ging verschillende malen kaarsrecht de rotswanden op. 'New found respect' zoals ze dat in het engels zo mooi zeggen voor degene die dit hebben aangelegd. Momenten waarop ik dacht, hoe komen ze hier overheen, maar dan gaat er weer een oneindige trap stijl omhoog. Bij trede nummer 60.000 ben ik gestopt met tellen, serieus zoveel! De man die deze route heeft uitgestippeld moet knarsgek geweest zijn! Zeker wanneer je bedenkt dat de eerste tempel op deze berg, niet zo ver van de top, in de eerste eeuw na christus gebouwd is. Ja, das 2000 geleden. We konden toen pas net lopen! 's werelds grootste Boeddha in LeShan was dan wel weer een toeristische blamage. Terug naar Chengdu, snel verder.

Tijd om richting westen te gaan. Tijdens de busrit merk ik dat Sichuan tegen het Tibetaans plateau aangeplakt zit want een dik uur buiten Chengdu beginnen de bergen. Kilometers en kilometers aan tunnels waar we doorheen rijden. Alsof ik in de buik van een walvis zit die alleen af en toe even boven water komt om naar lucht te happen. De bouwgretigheid van de chinezen kent geen grenzen. Tunnels, viaducten, complete steden. Alsof ze elkaar alleen maar willen overtreffen in bouwkundige hoogstandjes. Het kent hier geen grenzen. De busrit brengt mij in Songpan, een leuk Tibetaans dorp omgeven door heuvels die in brand lijken te staan door de bonte herfstkleuren. De vrouwen hebben rode wangetjes en dragen traditionele Tibetaans kleding. De mannen hebben coole bolhoeden op. Hier verken ik het oude stadscentrum en doe korte wandelingen in de omringende heuvels. Vanaf Songpan maak ik ook een dagtrip naar Huanglong, een beeldig nationaal park waar de rivier spectaculaire multi colored baden heeft gemaakt van de kalksteen deposits. Het was een beeldige dag en er zijn dan ook wat super foto's uitgekomen.

Bij het verlaten van Songpan klimt de bus snel naar een hoogte van 3800m. Daarbij verandert het landschap ook. De begroeide heuvels maken plaats voor graslanden, zo ver als het oog reikt. Op dit plateau staan honderden yaks, de langharige hoogland koeien, waar locale boeren tijdelijke zomerkampen hebben opgeslagen. Je ziet de cowboys van deze regio op paarden hele kuddes yaks bij elkaar drijven. In de lucht cirkelen gigantische aasgieren, geduldig wachtend totdat een van die beesten neervalt. Zo heb ik me centraal Mongolië altijd voorgesteld, maar dat is toch nog een stukje verder weg...

Rien