Achterlopers

…van de bergen zijn we voorlopig nog niet af. Dat kun je wel zeggen! We zitten aan de west kant van Zuid-Amerika, wat betekend dat het Andes gebergte zich nog duizenden kilometers noordelijk spreid van waar we nu zitten. Deze kant bevalt ons goed.

Sinds de laatste update zijn we opnieuw de grens overgegaan naar Argentinië. We strijken een dikke week neer in El Chaltén, een klein bergdorpje waar de serieuze bergbeklimmers van deze wereld zich verzamelen.. Nieuwe bergpassen ontdekken! De eerste indrukken van El Chaltén zijn niet bepaald optimaal. Bij aankomst is het ijzig koud, grijs en grauw en bovendien klapt de wind je genadeloos om de oren. Voor een half-wat hostel bed moeten we diep in de buidel tasten en onze creditcards en betaalpassen worden maar op weinig plekken geaccepteerd. (side note: we wíllen graag gebruik maken van onze creditcards omdat pinautomaten in Argentinië slechts max 100 euro uitgeven met een slordige 10% commissie er bovenop.) Kortom, niet de beste kennismaking. Hoe hebben we het er toch een week uit kunnen houden?

De volgende dag begint meteen de ommekeer. Wanneer de zon doorbreekt, wordt de beroemde Mount Fitzroy opeens zichtbaar, die statig boven het dorp uit torent. We doen twee dagwandelingen door verschillende valleien om dichter bij deze reus te geraken. We ontmoeten er mensen die niet van deze wereld zijn en ambiëren om de steile wanden van deze berg te beklimmen. Tijdens een van de tochten lopen we ook nog kennissen uit Ohé en Laak (Lisanne’s hometown) tegen het lijf waar we wat oorlogsverhalen mee kunnen wisselen.

Maar waar we daadwerkelijk voor gekomen zijn is het Huemul Circuit. Een vierdaagse tocht die de wandelaar zonder al te veel technische vaardigheden zicht geeft over de ijsvelden van zuidelijk Patagonië. Ben je hier niet zo bekend mee? Dan volgt hier een leuke huiswerkoefening die ikzelf het afgelopen jaar ook verschillende malen gedaan heb van achter mijn computer. Aldus: open google Maps. Zoom een flink stuk uit vanuit ons kikkerlandje zodat je ruim Europa op het scherm hebt staan. Verplaats de kaart nu richting Zuid-Amerika. Net boven de Zuidelijke punt van het continent zal de overwegend groene en bruine kaart, een aantal witte vlekken laten zien. Dit zijn de permanente ijsvelden van zuid Patagonië. Het Antarctica van het Andes gebergte! De plek waar tientallen gletsjers ontspringen en waar een heel groot gedeelte van al het drinkwater ter wereld ligt opgeslagen.
Dát is onze bestemming tijdens de Huemul wandeling.

Voordat we beginnen wachten we twee dagen op goed weer (dat is wat je doet in El Chaltén.) Tijdens deze voorbereidingsdagen verzamelen we niet alleen de benodigde kaarten en proviand voor de tocht, maar regelen we ook klimharnassen en veiligheidstouwen. “Niet al te veel technische vaardigheden” betekend nog steeds dat we op tweetal plekken de rivier moeten oversteken waar zip wires gebouwd zijn.

Na deze vier-daagse zijn we het er beiden over eens dat de wandeling onevenaarbaar is. Niet alleen in opzicht van vergezichten en natuurschoon, maar ook in het trotseren van de elementen die Patagonië zo bekend (en soms gehaat) maakt. Op de eerste dag ondergaan we een sneeuwstorm om de opstap naar de hoofdvallei te bereiken. De tweede dag zippen we voor het eerst een gletsjer rivier over en klimmen we steeds hoger richting de pas waarbij we navigeren tussen een gletsjer tong en zijn weggeduwde gravel puin. Na zes uur omhoog lopen bereiken we de pas die zicht geeft over de ijsvelden. Een platte ijsplaat waar we wel 50 km overheen kunnen kijken met daartussen een aantal witte bergpieken, omringt door pakwolken. Het voelt werkelijk aan als de zuidpool. De derde dag lijkt in eerste instantie zeer aangenaam, totdat de wind aantrekt. Nadat de hoogtemeters een beetje op en neer blijven gaan, moeten we opnieuw een hoge pas over. Niet alleen wij, maar ook de ijzige wind gebruikt deze corridor als route. Op volle sterkte blaast de wind over de ijsvelden en blaast ons plat tegen de berg op. We spreiden onze armen en vliegen als condors recht omhoog waarbij het niet uitmaakt dat we nog 15 kilo zwaarder zijn dan normaal door onze rugzakken. Nul controle over de richting waar we heen geblazen worden. Op de pas, schuilend achter een rotsblok, aanschouwen we hoe andere wandelaars genadeloos naar de grond worden gewerkt door de gierende wind.

Eenmaal terug op lager niveau, zetten we onze tent op voor de derde nacht aan het meer waar een aangrenzende gletsjer zijn ijsblokken in deponeert. Als enorme gezonken olietankers liggen de ijsbergen niet ver van de oever, die nog steeds de fel blauwe kleur hebben die ooit gevormd is aan het moederschip. De dag erna lopen we voldaan terug naar El Chaltén waar we getrakteerd worden op een formidabel Fitzroy beeld en daarom onszelf trakteren op een goed stuk chocolade taart.

Aldus El Chaltén. Nog dezelfde avond nemen we de bus naar Chile Chico waarbij we opnieuw afscheid nemen van Argentinië.

Dit alles is nu alweer recente geschiedenis, want inmiddels zitten we al in het Noorden van Chili. Het was de bedoeling om onze avonturen tot aan hier te vertellen, maar omdat El Chaltén al genoeg is om te verwerken, laten de achterlopers het hier even bij. Meer gekkigheid later!

Ciao! Xx

Toevoeging​: onderstaand de link naar de video (Facebook) die eruit voort gekomen is. Huemul, de favoriet!!

https://www.facebook.com/100002156065645/posts/2194744617274052/