2019: Getting Carried Away

Dat is even geleden! Het is de laatste jaren verdacht rustig geweest rondom ronniereizen, maar dat kom ook omdat Ronnie zo verknocht is geweest aan Nederland. Met frisse kennis en nieuwe wijsheden mag ik deze pagina in 2019 nieuw leven inblazen. En met trots!

29 december worden de zeilen opnieuw opgespannen voor een reis 'into the unknown'. Eén continent ontbreekt nog volledig op het lijstje van bestemmingen. Met een reispartner die inspiratie heeft voor tien, vertrekken we over een paar weken richting Latijns Amerika!

Hoewel de keuze voor deze bestemming al langer rondhangt in de hoofden van deze dromers, moesten we toch eerst een oefenrondje doen om het water te testen. Een sprong in het diepe is niet niks! Het afgelopen najaar hebben we in Marokko die officiële goedkeuring gezocht en ook gevonden. Ik heb er een kort stukje over geschreven. Ik noem het: 'Getting carried away'. Een verhaaltje vanuit een ander perspectief..


Getting carried away

Het is wel zo netjes ons eerst even voor te stellen. We zijn namelijk niet van hier. Onze nieuwe eigenaren hebben ons vanuit Engeland laten overkomen. Volgens de geruchten waren we daar beter geprijsd. Ik heet Stratos 36, en zij Sirrus 36. We zijn de nieuwe backpacks van Rien en Lisanne.

In september 2018 arriveren we met z'n tweeën in het Limburgse land. Een poosje liggen we daar bovenop een kast, ongebruikt stof te happen. Onszelf afvragend of we hier voor altijd blijven liggen. Gelukkig worden we al snel tot onze nek volgestouwd met spullen en worden we op een rug geslingerd. Een heerlijk gevoel!

We gaan van rug naar auto, terug op de rug naar vliegtuig. Spannend! We worden in een kleine cabine gepropt waar ons het ademhalen moeilijk wordt gemaakt. Ryan Air vermoeden we beiden. Drie uur later landen we en zodra de deuren van het vliegtuig open gaan ruiken we de warme, droge lucht van Marokko.

Terwijl we gedragen worden door de smalle straatjes van oude steden, langs gele, rode en soms knalblauwe huizen, komt er een gevoel van avontuur en verbondenheid naar boven. De goud/bruin gekleurde mensen lachen ons beide toe, en we zien hoe ze onze eigenaren druk gebarend hun winkeltjes laten zien. De meeste aanzoeken worden tot onze spijt vriendelijk afgeslagen. We hebben toch nog meer dan genoeg plaats voor enkele handgeweven tapijten of aardewerk potten, zeggen we tegen elkaar.

Gelukkig nemen onze eigenaren wel af en toe een aanbod aan om gezellig thee te drinken, geserveerd in kleine glazen kopjes. De inschenkmethode gaat er zo wild aan toe dat ook wijzelf regelmatig mee kunnen genieten van de geurige thee. Helaas worden we vaak direct schoongelikt door een van de vele zwerfkatten, nog voordat we de zoete drankjes kunnen absorberen.

Na een Lange nacht onder in een bus ontwaken we in een kaal en uitgestorven landschap. De droge, hete lucht verraad de woestijn. In de verte zien we een slinger kamelen aan komen sjokken, waar we niet veel later op vast gebonden worden. Terwijl we twee dagen door de Sahara zwerven, kijk ik Sirrus 36 angstig aan. We zijn echt niet gemaakt voor dit soort landschappen. Het zand zit bij thuiskomst nog altijd tussen onze (bil)naden!

Niet veel later komt onze ware aard eindelijk naar boven wanneer de eerste wandeltochten aanbreken. We stappen tussen uitgedroogde bergen en door vruchtbare rivier valleien. De zon staat hoog aan de hemel, maar niemand raakt oververhit. Sirrus 36 lacht me hard uit wanneer mijn kont even ondergedompeld word in een snelstromende rivier, achter op de rug van Rien, die moeite heeft rechtop te blijven staan. Een paar dagen later zijn de rollen omgedraaid. Op het moment dat we de Toubkal berg omhoog wandelen, worden we bevangen van de ijle lucht, waardoor Sirrus nu werkelijk moet snakken naar adem.

Na drie weken zon, zand en zwoegen, is ons nieuwe randje er wel een beetje vanaf. In het vliegtuig terug naar Nederland, horen we Rien en Lisanne wilde plannen maken voor de toekomst. Ze hebben het over plekken waar we beide nog nooit van gehoord hebben. Weer terug thuis, boven op die kast, rusten we uit, sluiten we onze ogen en dromen we verder. Het is een onrustige slaap, hopende dat we de volgende keer weer mee mogen.

Tot snel..