Bolivia Highlights

We komen Bolivia meteen bij een hoogtepunt binnen. Niet alleen qua hoogtemeters maar ook qua bezienswaardigheden. Vanuit San Pedro de Atacama (Chili) worden we vervoerd naar de grensovergang met Bolivia op zo'n 4000m boven NAP. Het zuiden van Bolivia is niemandsland dus het douane kantoor was ook weer een lachertje. Niemandsland daargelaten, we komen binnen in de Uyuni regio, bekend van 's werelds grootste zoutvlaktes. Het bezoeken van dit gebied doe je door middel van een tour die drie dagen duurt. Onze tour begint op de grens met Chili.

Voordat ik vertel over de Highlights van deze tour, nog even terug naar het douane kantoor daar boven in een kale woestijn. Lisanne en ik staan samen met een troep andere toeristen in een lange rij te wachten op onze nieuwe paspoort stempel. Om ons heen staan verschillende 4x4 jeeps verspreid die gebruikt worden om dit onherbergzaam gebied te verkennen. We stoten elkaar lachend aan wanneer de chauffeur van één van de jeeps zijn auto maar niet gestart krijgt. "Mooi begin van de tour zo", grinniken we tegen elkaar. Het lachen ging ons snel over wanneer we 15 minuten later zien dat dat ons vervoersmiddel blijkt te zijn.

Na wat initiële opstartproblemen (onze gids/chauffeur/monteur heeft de eerste dag een aantal keer onder de auto gelegen) verlopen de drie dagen op rolletjes. Hoewel de Uyuni tour voornamelijk draait om de zoutvlaktes, is er nog van alles te zien. De eerste twee dagen rijden we door verschillende woestijnen, stoppen bij steeds weer anders gekleurde meren en verkennen oases en rotsformaties. Het hele gebied ligt echt op grote hoogte en is daarnaast een actieve vulkanische zone. We bezoeken de eerste dag wild bubbelende (en stinkende) geisers, en daar horen natuurlijk ook warm water bronnen bij. Persoonlijk is het hoogtepunt van de eerste dag het Colorada meer. Een gigantisch meer, roze gekleurd van de zoutafzettingen en gevuld met 30.000 roze flamingo's. I kid you not. Fantastisch om deze beesten in zo'n grote getallen hun ding te zien doen. Bovendien kunnen we er best dicht in de buurt komen zonder ze te verjagen. De tamme alpaca's die vredig grazen rondom het meer maken het plaatje helemaal af.

De eerst dag overnachten we in een klein dorpje en route. We hebben onze tour midden in de carnavalsweek gepland en dat is ook een dingetje in Bolivia. Zelfs tot in de kleinste dorpjes is het doorgedrongen. Aan de ene kant heel vergelijkbaar met die in Nederland. Feestelijke muziek, vrolijke klederdrachten, optochten die door de straten trekken en bier. Veel bier. Hier is de carnaval een festival om een goede oogst te vieren (de zomer is voorbij). Met grote manden gevuld met quinoa bloemen lopen de dorpelingen in optocht, driftig blazend op een houten blokfluit. Mensen zitten op straat rondom kleine altaartjes waarop de producten van de nieuwe oogst liggen. Daar, midden op straat, draaien ze harde muziek en drinken ze lauw bier waarbij voor elke slok, eerst een scheut over het altaar gaat. Gooi daar de nodige confetti en serpentines doorheen en de carnaval hier heeft een net zo'n smerig tintje als hoe wij hem kennen.

De derde dag rijden we voor zonsopkomst de zoutvlaktes op. We zien daar de zon opkomen en de kleuren veranderen. Voor het ontbijt rijden we naar het originele zouthotel waar echt alles gemaakt is van zout (exclusief het eten). Het is nog regenseizoen in delen van Bolivia, wat betekent dat een deel van de zoutvlaktes ondergelopen is met een laagje water. De weerspiegeling van dit stilstaand water is daarbij ook fotogeniek. Als afsluiter maken we veel lollige perspectieffoto's op de zoutvlaktes, zoals dat hoort..

Vanuit Uyuni stad reizen we via Potosi naar Sucre. De coloniale gebouwen van Bolivia kunnen we nu zien en de grote verschillen met Chili worden langzaam zichtbaar. De klederdracht wordt prominent op straat, de mensen iets getinter en de completos en empanada's veranderen in salteñas. In Sucre strijken we een dikke week neer omdat het tijd is om ons Spaans een beetje bij te spijkeren. We schrijven ons in bij een school om een weekje lessen te volgen. Hoewel we begrijpenderwijs wel het een en ander hebben opgestoken de afgelopen maanden, vallen de lessen toch niet mee. Het is weer helemaal terug in de schoolbanken inclusief al het huiswerk dat er bij komt kijken.

Toch genieten we er van om een week even gestationeerd te zitten. Een eigen keuken en de rugzakken in een kast ruimen! We maken snel vrienden met andere cursisten waar we leuke naschoolse activiteiten mee ondernemen. De school zelf biedt activiteiten aan waar je aan mee kunt doen, zoals Wallyball (volleybal op een squash court), waar we zelfs twee keer aan mee gedaan hebben. De inheemse cultuur is een stuk prominenter in Bolivia en om er eens helemaal in te duiken bezoeken we een folklore diner show waarbij we niet alleen zien waar de traditionele dans en kleding vandaan komt, maar verkrijgen we ook carnaval-kleding-inspiratie voor het leven.

Na Sucre gaan we weer terug de actie in. We nemen de bus naar la Paz. De hoogste hoofdstad ter wereld. Een stad met extremen. Aan de ene kant een grote, lawaaierige en stinkende stad die dan weer is gebouwd in het dal van imposante bergtoppen. Heel recent hebben ze een nieuw openbaar vervoer systeem gebouwd van ski-gondels (zó stijl is het hier) die naar vele uiteindes van de stad leiden. Dat was dan ook meteen de highlight van La Paz; de skilift in om de stad, die geen enkel stukje groen heeft, van boven te bewonderen en te zien hoe deze tussen bergpassen slingert.

Een must-do activiteit net buiten La Paz is de "world's most dangerous road". Ooit een geweldig gevaarlijke weg die de route vormde naar het noord-oosten van Bolivia. Tegenwoordig een toeristische fietsweg. Most dangerous vinden we hem niet, maar het was wel stoer om het grind van de fietsmanden af te laten spatten. Wanneer onze gids doorkrijgt dat we hem goed kunnen volgen gaat het gas erop en vliegen we achter hem aan. De route die volledig bergaf is gaat van de sub-alpine op 4700m, diep het regenwoud in waarbij we 3000m lager eindigen. De verandering van de scenery en temperaturen is super en belooft een leuk apperitiefje te zijn voor de dagen die zullen volgen.Tegen het einde van de route zien we wat het regenseizoen, dat op z'n einde loopt, voor een schade heeft achtergelaten. Op een paar plekken moeten we de mountainbike door de diepe modder duwen waar een landverzakking de weg heeft opgeslokt. Bij de entree van het dorp waar we uiteindelijk eindigen is een paar uur voor onze aankomst een modderstroom naar beneden komen denderen. Een auto die er door is meegenomen staat half in de berm met 12 discussiërende Bolivianen er omheen. Zelfs met de duw-en-trek-hulp van 8 toeristen krijgen we de auto niet van de plaats. De angst voor een nieuwe landslide zit hoog bij de eigenaren van het huis, dat net achter de vastzittende auto ligt.

In Bolivia hebben we eigenlijk maar één echte trektocht gepland, waar we de volgende dag mee beginnen. "El Choro" belooft een mooie te worden. Met de modder nog aan de schoenen van de "death road", stappen we op precies dezelfde plek uit de collectivo als de dag ervoor. Dit keer hangt de bergpas volledig in de wolken en moeten we ook eerst nog een stukje omhoog klimmen om bij een andere vallei te geraken. De klim naar 4900m door de dikke mist valt Lisanne en Leona (een duitse mede-wandelaar) nogal zwaar, hoewel deze blinde navigatie in een uurtje gepiept is. Van daaruit begint de afdaling van drie dagen die over paden van oude inka routes leid. Het blijft regenachtig die eerste dag wat de aangelegde stenen paden en trappen goed glibberig maken. Ik ben nog nooit zo vaak op m'n gat gevallen!

De gehele wandeling is enorm mooi met opnieuw het veranderen van de omgeving elke paar kilometer. We zijn een beetje verrast dat op de meest populaire wandeling van Bolivia nog niet één andere wandelaar te bekennen is, maar het seizoen is dan ook nog niet helemaal rijp. Geen volk op de campsites en de meeste gehuchtjes die we onderweg tegenkomen zijn volledig uitgestorven. We moeten zelfs een lang touw "lenen" uit een lokaal huisje om gebruik te kunnen maken van de kabelbaan om de wilde rivier over te steken. Ik zeg kabelbaan; het was een mand met een katrol eraan die je zelf aan een kabel moet hangen en verder alleen maar gezekerd is door het gewicht dat het mandje in gaat. Safety first!

Na een bijkomdag in een dorpje aan het einde van "El Choro", nemen we de nachtbus naar de daadwerkelijke jungle. Hoewel deze rit niet bekroond is met een beroemde titel, is deze route daadwerkelijk 's werelds gevaarlijkste weg! Ik kan me nog herinneren dat ik jaren geleden in Nepal tegen mezelf zei dat ik genoeg heb van de knotsgekke busritten waarbij je hart voordurend in je keel zit. En zie hier, daar zitten we weer in een afgetrapte bus die de meest extreme weg berijd in het donker. In Rurrerabaque, de plaats van bestemming, komen we er ook pas achter hoe dodelijk de weg wel niet is en dat eigenlijk alleen locals deze bus nemen die de vliegtickets niet kunnen betalen. Rurrenabaque is voor ons echt een relaxweekend. Een hotel met een zwembad, een luxe kamer aan de rivier, wat beestjes kijken en een interessante karaoke avond. Voor de reis terug naar La Paz hebben we toch maar het vliegtuig gepakt ;).

Met een korte tussenstop in de hoofdstad, reizen we af naar de laatste bestemming in Bolivia; Lake Titicaca. 's Werelds hoogste navigeerbare meer (de highlights beginnen op te vallen hier) is voor ons een fantastische ervaring. Zonnig Copacabana ligt aan het meer en heeft een prachtige historische centrale plaza. De vibe is er goed, de ligging prachtig en de mysterische verhalen levendig. Een van de eilanden op het meer (Isla del Sol) is onze hoofdbestemming. Op dit autoloos eiland zijn autenthieke dorpen te vinden, oude ruïnes en opnieuw een omgeving waar je alleen maar "wow" tegen kunt zeggen. Daarbij kun je overal je tent opzetten wat betekende dat we echt een fantastische overnachtingsplaats hebben gevonden. Helaas is het noorden van het eiland al een paar jaar niet toegankelijk voor toeristen door een burenruzie (hoewel we het toch geprobeerd hebben), maar dat mocht de pret niet drukken. Het is moeilijk uit te leggen waarom dit eiland zo'n goeie indruk heeft achtergelaten, dus houd ik het maar bij de mysterie van Titicaca. Een bestemming om naar terug te gaan..