Tonight, we sleep in the wild!

Na een zomer van non-stop hiken en kanoën is het dan eindelijk tijd om zelf dingen te ondernemen die ik echt graag doe; nog meer hiken!! Nadat mijn laatste tour er goed en wel op zat heb ik meteen mijn spullen gepakt en enkele epische wandelingen ondernomen. Allereerst ben ik begonnen met de Tonquin Valley in Jasper NP.

De Tonquin Valley, wat een avontuur! Vraag me niet waarom ik het zo naar m'n zin had, want bij vlagen was het er ronduit ellendig! Het gros van de tijd was het er grouw, grijs en koud. Bijna elke dag regen met als gevolg vier dagen natte sokken. Daarbij waren de paden veelal een zee van modder en blubber. Het zat me werkelijk tot achter m'n oren. En toch genieten geblazen? Jazeker!

De eerste dag was schitterend. Ik werd door vrienden afgezet bij de trailhead om vervolgens met de zon hoog aan de hemel de eerste drie uur door een vallei gevuld met spectaculaire bergen en rivieren naar de eerste back country campsite te lopen. #vervandebewoondewereld #vrijheid #rust!
De tweede dag ellende. Hele dag regen, alle bergen onder een dik wolkendek met zoals beschreven modderpaden. ‘To make things worse', halverwege het oversteken van een rivier de glibberige stenen verkeerd ingeschat waardoor ondertekende met al z'n hebben en houden het water in donderde. Die dag wel nog een nooit eerder geziene kudde cariboo herten gezien, maar dat was snel vergeten terwijl ik bibberend en doorweekt in mijn tent de slaapzak vastklampte.
Natuurlijk kwam de volgende dag de euforie. 's Morgens een paar beeldige meren bezocht en in de middag de Eremite Valley ingelopen. Wauw! Wauw! Wauw! Wat een omgeving! Als een klein kind van de ene voet op de andere voet gesprongen, vingerwijzend naar "gletsjer! Waterval! Die berg! Wooo nog een gletsjer!" Je weet dat het goed zit wanneer je in de stromende regen uit enthousiasme hardop begint te lachen en spontaan tegen jezelf begint te praten; "wat is het fantastisch hier!" Maar de Tounquin Valley zou de Tonquin Valley niet zijn als ie niet nog wat in petto had. Twee uur voordat ik terug bij mijn tent was begint het me toch een partij te sneeuwen. En niet een klein beetje. Binnen een half uur was alles wit! Laat ik onderstrepen dat het nog augustus was. Augustus! De warmste maand van het jaar! Met een sneeuwstorm! Canada, pffff! (wegwerpgebaar). Natuurlijk niet gekleed op sneeuw kwam ik rillend aan bij de iglo dat zich mijn tent mag noemen. Ik mezelf nog vermand om voor mijn welverdiende en broodnodige nachtrust toch nog snel m'n tanden te poetsen, maar ook dat snel opgegeven omdat ik de tandpasta niet meer uit de tube gedrukt kreeg. Dan weet je dat het koud is. Dat ik de laatste dag nog wakker ben geworden voor de terugweg mag een wonder heten. Best time ever!

De week erna iets rustiger aan met collega's nog wat plezier gehad in de bergen van Jasper en Lake Louise voordat ik samen met Maurice, partner in crime, richting westen ben gereden.

Allereerst aangevangen met de Berg Lake trail aan de voet van Mt. Robson, hoogste berg in de Rockies. Het was een flinke tocht omhoog van twee dagen, maar niet al te zwaar. De brokken ijs die in Berg Lake dreven, afkomstig van de aangrenzende gletsjer zagen episch uit! Fantastische vergezichten en bulderende watervallen maakte het plaatje compleet.

Van de Rocky mountains naar de Coastal mountains. Er is werkelijk geen slechte route die je hier kunt nemen. Alle wegen leiden door paradijs! Voor de verandering nog maar een keer vijf uur in de rij gestaan voor de ferry richting Vancouver Island, maar toen we eindelijk aankwamen in Tofino lachte het strandweer ons tegemoet. Een laatste keer een paar dagen mijn best gedaan om een surfboard. Niks gewend meer, spierpijn, niet normaal.

Aansluitend een korte teleurstelling. De West Coast Trail was de planning. Een van de meest spectaculaire wandelingen in West Canada, ongeveer een week van strand naar regenwoud naar strand over kliffen en ladders. Alle voorbereidingen waren getroffen, maar de weersverwachting was zo slecht dat zelfs de meest doorgewinterde hiker de lol er niet meer van inzag. Als alternatief zijn we maar over logging roads richting Victoria geknald, door het hart van het eiland. Hier een paar dagen wat vrienden opgezocht en stukken van de Juan de Fuca trail gelopen. Heb weer wat op m’n lijstje gezet voor de volgende keer. Het regenwoud hier is magisch!

En dan komt ‘the last canadian adventure’ ten einde. Het is herfst en ben terug in Vancouver. De stad heeft dit jaargetijde inmiddels met beide armen omarmt. Voor het eerst sinds weet ik veel slaap ik weer in een bed. Slechtste nacht ooit natuurlijk met het gevoel dat er iets mis is. Ik heb mijn eten gisteravond niet op een beer-veilige hoogte in een boom hoeven hijsen, het geluid van de wind en ritselende bladen is hier niet meer hoorbaar, veels te warm natuurlijk binnenshuis en de zachte matras in het hostel trekt m’n rug krom. Allemaal voor een goede reden want over een paar dagen vlieg ik terug naar Nederland. Ondanks de terugvlucht heb ik niet het gevoel dat ik het hier moet afsluiten dus tot die tijd geniet ik nog even van de foto’s...