Moose Tracks

Canada’s kleinste provincie heet PEI, Prince Edward Island. Er wordt altijd een beetje lacherig gedaan door iedereen westelijk van hier omdat ze anders zijn dan anderen. Het is de plek waar veruit de meeste aardappelen geproduceerd worden en dat is te zien ook! Het land heeft er een hele eigenaardige rode kleur, alsof je in centraal Australië staat. Zoals de naam al zegt, het is een eiland, zo’n 15km van het vaste land verwijderd. Ze hebben het voor elkaar gekregen een flinke brug aan te leggen zodat die eigenaardige mensen toch nog een beetje in contact komen met de buitenwereld. Ik moet zeggen, behoorlijk indrukwekkend. Het is nog altijd winter hier en de 15km zee die we oversteken is bijna compleet dichtgevroren. Je krijgt dit tafereel overigens niet voor niks. Je betaald 40 dollar voor dit toll-brug grapje.

Op PEI werken we een week voor Keith en Janet. Een ouder Engels/Schots koppel dat op PEI wat vastgoed beheerd. Zo leggen we nieuwe vloeren in een appartementencomplex van hun en doen we verf werkzaamheden in de holiday rental. Deze bungalow ligt aan een mooie baai en slaapt maar liefst 16 mensen. Klein paleisje! Waar we tijd hebben bezoeken we wat mooie stranden en slenteren door downtown Chalotte town, ’s werelds kleinste hoofdstad. Een dikke week voor Canada’s kleinste provincie is ook genoeg en reizen daarna weer terug naar Nova Scotia.

Het eiland van Nova Scotia heet Cape Breton Island. Er wordt altijd een beetje lacherig gedaan door iedereen westelijk van hier omdat ze anders zijn dan anderen. Op Cape Breton komt de ware cultuur van Nieuw Schotland pas echt naar boven. Regio’s die nog volledig Gaelic spreken en traditioneel “fiddle” muziek dat in de pubs te horen is. Humor hebben ze ook. Zo heeft iemand geopperd dat alle verslagen Amerikanen welkom zijn op Cape Breton nadat Donald Trump de macht daar heeft overgenomen, en iedereen hier lijkt achter dat idee te staan.

We doen een zeer spectaculaire roadtrip rond het eiland met als hoogtepunt een leuke wandeling in Cape Breton National Park. Het heeft de dag ervoor flink gesneeuwd dus het was behoorlijk ploeteren door de diepe sneeuw. Een leuke bijkomstigheid is dat je daardoor de pootafdrukken van alle dieren goed kunt zien. We herkennen de konijnen en eekhoorntjes makkelijk en ook de enorme hoefafdrukken van de Eland (de moose) zijn niet te verwarren met een ander dier. We discussiëren met elkaar hoe groot en zwaar die beesten wel niet moeten zijn, want de gaten die ze achter laten, daar passen we tot onze heupen in. Bij het volgende eland spoor dat ons pad kruist ga ik wat verder op onderzoek uit met de woorden: Jeetje! Die sporen zien er wel erg vers uit! Ik hoef maar een paar stappen verder te zetten voordat ik opmerk HOE vers ze zijn. Een aantal meter verderop staat moeder eland met een kleintje (lees: gigantje) bijna onzichtbaar verscholen tussen het struikgewas. We schieten snel wat foto’s en wanneer het Lotti een beetje te heet onder de voeten wordt en zenuwachtig informeert naar eventuele vluchtroutes besluiten we verder te lopen. Tien stappen verder krijgen we de schrik van ons leven want papa eland staat bijna midden op ons pad en houd ons wantrouwend in de gaten. Mijn hele bovenlichaam past in de grote van zijn kop, wat zorgt voor een wat ongemakkelijke seconde of 5. Rustig sluipen we de andere richting uit en laten hem snel achter, maar mijn ondergoed heeft wat te verdagen gehad.

Canada’s meest oostelijke provincie heet Newfoundland & Labarador. Er wordt altijd een beetje lacherig gedaan door iedereen westelijk van hier omdat ze anders zijn dan anderen. In dit geval omdat niemand ze echt kan verstaan. Ik heb het met eigen oren mogen ervaren en het is inderdaad een apart taaltje op dit eiland. Het Noordamerikaanse accent is compleet weg en je waant je op de Britse eilanden. Newfoundland wordt ook wel ‘the rock’ genoemd en dat wordt ons snel duidelijk wanneer we vroeg in de morgen de nachtferry af rijden. In de wintertijd vaart de ferry alleen naar het meest westelijke punt van het enorme eiland en we moeten om te beginnen eerst helemaal oostelijk naar St. John's. Daar wacht een vriend van Lotti onze komst af. Dat betekend eerst 900km rijden. We breken het op in twee dagen maar er zijn toch velen uren waar we geen beschaving tegenkomen.

Met drie man sterk beginnen we onze volgende workaway ervaring bij Ian en Nelly. De beschrijving van dit -off the grid yoga centrum/ sustainability project- dat zich Tree of Life noemt was een beetje vaag. De lijst met regels die we vlak voor onze aankomst ontvangen maakte het er niet meer ontspannen op. Geen alcohol, geen muziek, geen frisdranken enz. Bij aankomst valt het allemaal wel mee en worden we verwent met een beeldige cabin die we delen met Anthony, een andere helper uit Ottawa. De 60 jarige Ian en zijn zwangere franse vriendin hebben wat interessante ideeën maar een warm hart. Van yoga komt niet veel tijdens ons verblijf. De werkzaamheden draaien voornamelijk rond hout hakken. Ian heeft een aantal gebouwen op zijn terrein en die moeten in de wintermaanden warm gehouden worden. Anthony, die hier al een dikke maand zit, heeft het niet meer zo op al dat hout, maar voor ons is 9 tot 5 hakken geen probleem.

In de kleine twee weken die dan volgen hebben we de tijd om weer terug te rijden naar Quebec. We rijden de 900km terug naar de ferry en bezoeken de sights van Newfondland. Veel wandelingen rond beeldige en ruige baaien. De nachten zijn koud in de auto en de dagen rouw. Op Newfoundland worden echte mannen geboren. We hebben veel geluk want op het noordelijkste puntje van een van de vele schiereiland zien we, veel te vroeg voor het seizoen, ijsbergen! De enorme japen breken elk voorjaar af van Groenland en drijven langs de Newfoundland kust. Wauw! Een ander hoogtepuntje is de sneeuwschoenwandeling in Gros Morne NP waar we uren door de meters dikke sneeuw moeten ploeteren, maar worden beloond met mooie uitzichten.

Weer terug op het vaste land rijden we terug naar franstalig Quebec voor onze laatste twee weken vrijwilligerswerk. We worden ontvangen in een zeer hartelijk familie die een organische geitenkaas boerderij runnen. Werkelijk een klassiek noord amerikaans plaatje. Een boerderij op een heuveltop, ver weg van alles. Elke avond een beeldige zonsondergang over de nu nog kale heuvels. Drie langharige kinderen die geen tv of mobieltjes kennen maar hun tijd besteden aan muziekinstrumenten en boeken. We eten enkel natuurlijke producten en natuurlijk de geitenkaas. Lotti en ik zorgen voornamelijk voor de dieren. Ze hebben 32 volwassen geiten (en nu ongeveer evenveel kleintjes), 2 paarden, 3 kippen, 3 katten en een hond. Jean-Francois heeft een passie voor kaas en laat ons dan ook met alle liefde het kaasproces zien en proeven. De geitenmelk is hun business en de geiten moeten twee keer per dag gemolken worden. Het is elke dag vroeg opstaan en je ruikt goed naar geiten, maar dat loont zich! De dames zijn fantastisch en krijgen graag wat extra aandacht. Daarnaast zijn er tientallen baby geitjes die rondspringen en continue aan je benen hangen wanneer je hun ren binnen stapt. Een baby geitje moet met de fles gevoerd worden omdat mama de geboorte niet overleeft heeft. Dat is natuurlijk elke keer weer genieten geblazen.

Dat is het leven hier, een super laatste ervaring hier in in Oost Canada. We hebben het ontzettend naar ons zin en moeten morgen dan ook met pijn in het hart afscheid nemen. Morgen rijden we richting Montreal waar we de laatste week kunnen acclimatiseren voordat we terug naar huis vliegen.

à bientôt

Rien