Tango Trails

Ola Chico's!

Inmiddels zitten we al een kleine vier weken in Zuid-Amerika dus hoog tijd voor een update!

Op 30 december landen we na een slopende vlucht in broeierig Buenos Aires. Hier worden we met open armen ontvangen door Jocelyn en Mauro, vrienden van een oud huisgenootje van mij. Er wordt geknuffeld, gezoend en driftig Spaans gebabbeld zoals ze dat hier doen. Meteen worden we ook uitgenodigd voor hun nieuwjaarsfeestje een dag later.

Tijdens de zes dagen in Buenos Aires verkennen we verschillende hoeken van de stad, slenteren door parken en proberen we de delicatesse die op aangebod liggen. Het delta-plaatsje Tigre valt ons goed in de smaak en we verbazen ons over de zeer sociale wachtrijen die de Porteños vormen voor kassa's en bushaltes in de miljoenenstad. Het word ons wel duidelijk dat de Argentijnen goede vleeseters zijn! Een dagje zonder een flinke lap bief is moeilijk. Dat is ook het thema tijdens het nieuwjaarsfeest. Door een brandende jetlag (en eveneens zonnesteek) hebben we die avond niet heel laat gemaakt, maar hebben wel flink cultuur kunnen snuiven. Het feest begint met een traditionele BBQ met enkelen familieleden en vrienden van Jocelyn. Na het poppen van de champagne komen de tango moves naar boven en daarna dreunt de kleine binnenplaats van het paar nog goed na tot in de late uurtjes.

Als verjaardagsactiviteit van Lisanne, nemen we deel aan een traditioneel tango diner. Op chique worden we met een taxi opgehaald bij ons hotel. Aan de oude haven worden we een grote zaal binnengeloodst waar we een driegangendiner geserveerd krijgen. (we gaan voor de Argentijnse steak). Tijdens het toetje start een indrukwekkende tango show met de originele tango roots van de stad als thema. Om 12 uur kunnen we nog net een glaasje champagne drinken op Lisanne's 29e, voordat we ons laten afzetten op het vliegveld. Die nacht vliegen we namelijk naar het zuiden van Argentinië. Patagonië in!

El Calafate ligt aan een enorm blauw meer aan de rand van de eerste Andes bergen. In Patagonië daalt de temperatuur opeens met 50%. Daarbij slaat de koude wind je continue om de oren en ligt op elke straathoek een gletsjer. We maken hier plannen voor aanstaande wandelingen en bezoeken de Perito Moreno, een van 's werelds snelst vloeiende gletsjers die van dichtbij te bewonderen is. Toen ikzelf gletsjer tours gaf in Nieuw-Zeeland werd deze gletsjer al regelmatig benoemd. De Perito Moreno duwt zijn massa met zo'n hoge snelheid (op gletsjer niveau) een groot meer op, zodat je de muur van ijs continue ziet (en hoort) afbrokkelen. Natuurkrachten die je niet elke dag ziet. Zie ook de foto's voor wat pareltjes.

Een dag later steken we de grens over naar Puerto Natales in Chili. Hier maken we ons klaar voor het echte Patagonië in Parque Nacional Torres del Paine. Gelukkig hebben we een paar dagen de tijd om de 8-daagse wandeling die we willen ondernemen, voor te bereiden. Aangezien we geen voorbereidend werk hebben geleverd m.b.t. het reserveren van overnachtingsplaatsen in het park (blijkbaar een must), begint in Puerto Natales allereerst een organisatorische dans die ikzelf tot de 'Tango Routine' heb omgetoverd. Vernoemd naar de bochten waar je je in moet wringen. Het komt er in feite op neer dat we zeven campings moeten reserveren, verspreid door het park, die aansluiten op de datums van de O-route (het is een rondje) die we gaan lopen. Het interessante is dat deze campings gerund worden door drie verschillende bedrijven, geen van wie een overkoepeld boekingssysteem heeft. De methode is daarom om de kantoortjes van de drie bedrijven langs te gaan en met hun de beschikbaarheid van onze gewilde datums te bespreken. Het mooie is dat tijdens het hoogseizoen hier verschillende dagen volgeboekt zijn en wij deze dag niet de enige zijn die bezig zijn met de tango. Uiteindelijk zijn we er een halve dag mee bezig geweest, flink wat kilometers afgelegd en daarbij heel flexibel zijn omgegaan met het origineel opgestelde plan. Zie ook bijgevoegd, de zelf getekende kaart om dit alles een beetje overzichtelijk te houden. De stress..

Twee dagen later mogen we. Op de dag van vertrek staat de wekker om half 7 om af te reizen naar Torres del Paine. Vanuit het hostel lopen we de drie blokken naar de bushalte, wanneer uit alle hoeken en gaten enthousiaste wandelaars met enorme rugzakken opduiken. Als ratten bij hoog water ontvluchten de avonturiers de stad, op zoek naar de bergen. Een paar uur later zetten we de eerste stappen van de tocht die onvergetelijk moet gaan worden.

Ik zal bekennen dat ik tijdens de eerste dag niet bepaald onder de indruk ben. Ik voel me als een verwende tiener die nergens zin in heeft omdat ie toch alles beter weet. Totaal niet vooruit te branden onder het mom van; heb het indrukwekkender gezien. Ik kon toen nog niet voorzien dat de aankomende dagen mij terug op mijn plek zouden zetten.

Langzaam veranderen de droge glooiende heuvels in stijlen, dramatische bergreuzen met vergezichten op enorme imposante gletsjers en kristalheldere meren. Wanneer we op het einde van de tweede dag onze overnachtingsplaats in zicht krijgen, ben ik 180 graden van mening veranderd. Op dat moment krijgen we zicht op een camping die gestationeerd ligt in de meest idyllische omgeving dat je nekharen er recht overeind van gaan staan. Ik wil niet weten hoeveel foto's we van deze plek geprobeerd hebben te maken, waarvan geen enkele dit perfecte totaalbeeld kan omvatten. Het is misschien maar beter zelf te komen kijken. Zie voor je; een vlakke weide waar paarden op grazen, omringt door bossen. dit alles aangrenzend aan een steile klif aan een azuurblauw klaverblad meer. De achtergrond wordt gevormd door een iconische, met sneeuw bedekte puntberg met daarnaast een knalblauwe gletsjer die tot aan het meer reikt en hierin grote ijsbergen achterlaat. Adembenemend!

Twee dagen, terwijl we de hoogste bergpas van de route overgaan, krijgen we zicht op de Grey gletsjer. Met zijn 28 km strekt hij van bovenaf gezien zo ver als het oog reikt. De rest van de dag komen we ook niet van hem af omdat we deze reus tot helemaal beneden volgen. De twee dagen daarna zitten zo boordevol mooi natuurschoon dat we ons afvragen hoe het mogelijk is dat dit allemaal op een plek te vinden is. Als afsluiter wandelen we vroeg in de ochtend naar de drie torens van Paine die het totaalplaatje helemaal afmaken. Volledig betoverd door de omgeving en met pijn aan de voeten verlaten we na een week het park. We zouden het zo weer over doen..!

De kers op de taart hier in het zuiden van Chili komt in een vorm van een weekendje klimmen. Samen met een Australische jongen huren we al het benodigd materiaal en zetten onze tenten op aan Laguna Sofia. Hier doen we ons best tegen de klimwanden, bouwen een leuk kampement en genieten van het meer en de wispelturige zomerstormen.

Morgen gaan we opnieuw de grens over naar Argentinië en zetten we eindelijk de koers richting het noorden in. Een ding weet ik zeker.. van de bergen zijn we voorlopig nog niet af..

Groetjes thuis!
Rien en Lisanne

p.s. Ik zal hier een paar foto's opzetten, maar de meeste staan op facebook. Lisanne is daar wat beter mee :)