There and back again

Eind april leg ik het bijltje er in Franz Josef bij neer. Letterlijk. Na zo’n vier en een halve maand harde arbeid gooi ik de ijsbijl in een hoek en zeg ik mijn gletsjer avontuur vaarwel. Heb een fantastische tijd in Franz gehad! Niet alleen op het ijs maar ook aan de westkust met de gezellige lui die ik collega’s heb mogen noemen. Samen met die actievelingen ben ik na het zomerseizoen zuidwaarts vertrokken. Tijd voor een degelijke road trip, tijd voor meer van Nieuw Zeeland. Met een bucket list die uitpuilt met activiteiten belooft het een maand vol actie te worden.

In het actieve Queenstown hebben we ons allereerst een kleine week gevestigd om een aantal goeie herfst activiteiten op te snuiven. Een dagje klimmen, dagje naar cowboy dorpje Arrowtown en een trip naar het beroemde Milford Sound. Bergen, meren, vergezichten.. wat een land! De hemelse ligging van Queenstown, de herfstkleuren in Arrowtown, de Fjorden van Milford waar we met een boot doorheen varen. Wow! Dat zijn slecht enkele wonderheden die op m’n netvlies gebrand staan. De betere activiteiten (waar mogelijk) volgen daarna echter pas, want voor meer Nieuw Zeeland schoonheid ga ik hier hoger de bergen in.

Allereerst twee dagen de McIntosh Loop gelopen in de buurt van Glenorchy met een overnachting in een kneuterige hut in de bergen. Glenorchy overigens bekend van enkele LOTR beelden als Isangard en de Misty Mountains maar dat geheel terzijde.

Hier moet ik toch eerst even het netwerk van back country hutten in Nieuw Zeeland aankaarten want dat is toch wel een van mijn favoriete activiteiten geworden. De Depatment of Conservation en Alpine Clubs in Nieuw Zeeland beheren meer dan 900(??) hutten door het hele land waar je voor een kleine vergoeding kunt overnachten. Vrijwel alle hutten zijn enkel via wandelpaden bereikbaar en variëren van eenvoudige kotten met een paar stapelbedden tot bungalows compleet uitgerust met kook en toiletvoorzieningen op de populaire wandelpaden. Over het algemeen heel basic. Sommige hutten zijn begonnen als bivac voor schapenherders of jagers en zijn langzaam overgenomen door de wandelaars. Zo ook de McIntosh hut die tot op heden nog altijd mijn favoriet is gebleven. Kleine hut met eenvoudige stapelbedden, klein keukentje, enkel verlicht met kaarslicht en een schattig balkon met uitzicht over de Glenorchy vallei en omringende bergen. Je kunt het je wel voorstellen, niet? We hebben niet de beste dagen uitgekozen voor deze wandeling want we worden bijna van de berg afgeblazen door de rukwinden tijdens de laatste beklimming naar de hut. ’s Nachts had ik het idee dat het dak ervan af geblazen werd door de hevige wind en regen.

Na McIntosh een paar dagen geweest kamperen aan mooie meren en rivieren en toen begonnen aan de Routeburn Track, een van de “great walks”. Een paar dagen nadat het zomerseizoen hier geëindigd is vangen we aan met deze wandeling en hebben geluk dat we een aantal dagen zonneschijn hebben. Werkelijk fantastisch! Omdat de track twee bergketens verbind is de route geen rondwandeling, een-richting. Om een omslachtige buspendeldienst te voorkomen en omdat we ons fit voelen besluiten we de route twee keer te lopen; there and back again. We doen het in vier dagen met drie verschillende hutovernachtingen. Super wandeling, goed aanpoten met super uitzichten! De avond van de eerste dag geloof ik dat ik mijn shangri la heb gevonden bij de McKenzie hut, weggedoken in een vallei. De foto’s vertellen het verhaal..

Na de routeburn is het dan toch eindelijk tijd om richting noorden te vertrekken. Nou, oke, eerst nog even naar het meest zuidelijke puntje van Nieuw Zeeland’s zuidereiland in de Catlands waar we met een direct zicht op de zuidpool een aantal yellow eyed pinguins mogen begroeten. Via studentenstad Dunedin rijden we in twee dagen langs de oostkust helemaal naar de top van het eiland. Tijdens een korte tussenstop in Christchurch zie ik hoe verschrikkelijk het stadscentrum er nog altijd uitziet naar de aardbevingen van 2011. Oorlogsgebied. Vrolijker was de middag in de baaien van Kaikoura waar we uren naar spelende zeehond baby’s hebben gekeken die daar aan de kust rondhangen.

In de vroege ochtend van 8 Mei rijden we Catalina de veerboot op en zeggen we het zuider eiland vaarwel. Ow Catalina, die heb ik nog niet benoemd. Das de auto. Ik hoop dat zij net zo heeft genoten van de overtocht als ikzelf. Krijg maar geen genoeg van deze boottochten. We meren aan in Wellington, de hoofdstad. De hoge verwachtingen van de kneuterige koffie cultuur, monumentale overheidsgebouwen en arts-y buitenwijken worden op de dag dat we hier rondlopen niet helemaal waargemaakt. Misschien de laatste maanden te veel in het isolement geleefd. Het was wennen, laat ik het zo zeggen.

Tijd voor het Noordereiland! Via Wanganui naar Mt. Taranaki. Wow! (stopt in loopgang) Dit heb ik nog nooit eerder gezien. Uren rijden door weilanden. De omgeving plat, plat, plat. Nog platter dan Nederland! En dan opeens; Vulkaan! Uitgeblust, dat moet ik er bij vermelden, maar imposant hoe deze meer dan 2000 meter in de verte er bovenuit torent! De bedoeling was om de summit track te lopen naar de top van de vulkaan, maar door slechte weersvoorspellingen en het feit dat er zich al aardig wat ijs heeft ontwikkeld besloten om een tweedaagse wandeling rondom Taranaki te lopen.

Verder noordwaarts! In Hamilton pikken we een collega op die een weekje vrij heeft genomen van de Glacier Guides, spenderen een ochtend in het surfdorpje Raglan en sjeese door naar de creme de la creme van Nieuw Zeeland. De plek waar zo velen naar verlangen. De werkelijke reden om naar dit land af te reizen. De oorzaak van zovele vreugde tranen.. taduuuummmmmm... Hobbiton movie set! Haha ik doe er een beetje lacherig over nu (als dat overkomt) maar het was werkelijk werkelijk een vreugdevolle dag. Wellicht een beetje aangedikt door de twee Hobbit fanaten die ik bij me had en nergens vanaf konden blijven. The Shire uit de Tolkien boeken bestaat werkelijk! In de schapenvelden van Mata Mata staan de tientallen hobbit huisjes compleet met the green dragon pub, watermolen en party tree. De vreugde!

Goed, plezier over, op naar Rotorua. Das me ook een unieke plaats. Rotorua laat maar weer zien hoe veelzijdig Nieuw Zeeland is. Het is een van de plekken waar vulkanische activiteit dicht bij de aardkorst plaatsvind zodat geisers en warm water bronnen uit de grond komen. Fascinerende plek! Het ziet en ruikt er alsof de apocalyps aangekomenen is. De stad hangt 24/7 in de stank van rottende eieren door de zwavel dampen. Het ruikt er naar vrijheid, heerlijk! We bezoeken een van geologische parken waar we geisers zien die heet water 30 meter de lucht in schieten. We zien een traditionele Maori show, doen de Haka, kamperen aan en mooi meer en baden in de natuurlijke warm water bronnen. Rotorua, merci!

Dannnnn meer activiteiten. Had ik al gezegd dat het action packed was? De Waitomo caves in. Ik kan Nieuw Zeeland natuurlijk niet verlaten voordat ik wat ondergrondse netwerken heb verkent. We doen een trip van 5 uur waarbij we eerst 30 meter de grot in abseilen. Het genot! In opblaasbare banden vliegen we over de snelstromende rivier in de grot waarbij we regelmatig stoppen om de glowwormen te bewonderen. De beestjes geven zoveel licht dat je nog geen zaklamp nodig hebt! Beetje klimmen en klauteren en een goeie instructeur die ons door een aantal kleine gaatjes probeert te proppen. Epic!

Mijn laatste wandeling in Nieuw Zeeland volgt kort na Waitomo. Met z’n drieën doen we de Tongariro crossing waarbij we zicht hebben over Mount Ngauruhoe. Die naam zegt de meeste waarschijnlijk niet zoveel dus ik kan hem maar beter voorstellen als Mount Doom. DE mount Doom! Een leuke beklimming naar een hogergelegen bergpas geeft ons zicht over Mordor. Het ziet er werkelijk spookachtig uit. Mount Doom en de bergen er omheen zijn ook allemaal vulkanen die nog best wel actief zijn dus je ziet regelmatig stoom uit de aarde komen. Pretty cool!

De laatste reisbestemming is het Coromandal schiereiland. Prachtige route langs stranden en baaien, kneuterige vissersdorpjes en kalksteen rotsen. Een mooi einde van een mooie trip. De wervelwind van activiteiten eindigt abrupt in Auckland. A hard stop. Nog geen tijd om het centrum van Auckland te ontdekken want met een handrembocht wordt ik uit Catalina geslingerd en plof ik neer in de cabine van een Air New Zealand vlucht naar Honolulu, Hawaii. Hoewel er 1001 dingen door mijn hoofd zweven waarvan ikzelf rusteloos wordt, ben ik toch stiekem enthousiast want voor het eerst in mijn nobele carriere vlieg ik over de datumlijn heen. Dat wil zeggen, ik stijg donderdagmorgen de 21e op in Nieuw Zeeland en land een dag eerder op woensdag de 20e in Hawaii. Nou, is dat klasse of niet!?

Hoe dan ook, met nu een kleine week in Hawaii kan ik het hier even rustig aan doen. Zelden zo slecht voorbereid op een bestemming want heb nog helemaal geen idee wat ik hier moet gaan beleven. Het was zelfs zo erg dat ik mijn ticket vliegticket en visum voor Amerika in een bibliotheek in een klein stranddorpje in de Coromandel heb moeten printen en op het vliegveld in Auckland voor de zekerheid toch maar even snel een hotel in Honolulu heb gebeld om ervoor te zorgen dat ik een slaapplaats heb voor mijn eerste avond in Hawaii. Misschien maar beter ook, dat houd me misschien wat meer gegrond op het strand met een in de hand cocktail.

:)