Wat als je dromen werkelijkheid worden?
Door: Rien
Blijf op de hoogte en volg Rien
01 Mei 2012 | Nepal, Pokhara
Namastee!
Excuses voor de sentimentele opening maar er is geen ontkennen aan. Dit is ook niet het moment om te beginnen met jokken lijkt me zo. Zoals al eerder gesteld, is het altijd een jongensdroom van mij geweest dit land te ontdekken. Dit verlangen is na mijn Azie trip van twee jaar geleden, waarbij Nepal net niet in het reisschema paste alleen maar sterker geworden. Er mag wel gesteld worden dat dit land de afgelopen vier weken alle verwachtingen waar heeft gemaakt!
Dus wat doe je wanneer dit eindelijk werkelijkheid wordt? Op de eerste
plaats voorlopig nog even blijven, en vervolgens jouw ervaringen delen met iedereen die het horen wil. Ga er maar eens lekker voor zitten, haal de popcorn maar uit de kast en stel de filmavond van vanavond maar even uit want dit wordt een lange. Laat ik maar bij het begin beginnen..
Niet zo ver van het plaatsje Lumbini kwam ik vanuit India, Nepal binnen. Een paar eeuwen voor Christus is hier de stichter van het Boeddhisme geboren. De hele sight is echter een beetje een rommeltje. Over de ruines van de tempel waar de echtelijke geboorte heeft plaatsgevonden is een oerlelijk gebouwtje gebouwd. Pelgrims bewonderen hier nu hun leermeester onder een mooi strak systeemplafondje. Een ticket om binnen te komen was ook een zoektocht (ergens in een souvenierwinkeltje die der nog een had liggen) en het hele complex er omheen is nog in aanbouw dus het geheel is een grote bouwput. Over 5 jaar is Lumbini beter te apprecieren lijkt me zo, maar het zet meteen een duidelijke toon voor Nepal.
Tijdens de reis van Lumbini naar de hoofdstad Kathmandu kwam ik er achter dat reizen in Nepal op z'n zachts gezegt langzaam gaat. HEEL langzaam! Het zit ze natuurlijk ook niet mee in een land dat een en al berg is, rijdend in bussen van voor de oorlog en waar wegwerkzaamheden van alle dag zijn omdat sommige wegen regelmatig weggevaagd worden door landverzakkingen en aardverschuivingen. De vele leger checkpoints, stakingen en protesten helpen ook niet echt mee. Daarnaast lijken de Nepali ook niet bepaald een haastig volkje.
Kathmandu was heerlijk! Veel bezienswaardigheden in en om de stad, een krankzinnig bonte touristenwijk en restaurants in overvloed waar alle Knor wereldgerechten te verkrijgen zijn. Dit was wel een verademing na de eentonige Indiase keuken.
Vanuit Kathmandu heb ik eerst een rafting/canyoning trip gemaakt. Abseilen van 45m hoge watervallen was erg tof, maar de wilde rafting cruise spande de kroon! Met z'n achten in een boot de donderende en ijskoude Boti Kosi rivier af. Hoogtepunten waren toch wel de Indische schipbreukeling die overboord sloeg en het moment dat we vast kwamen te zitten in een draaikolk en de boot die opeens erg veel water maakte. Maar alles komt goe.
En dan zijn de trekking days dan eindelijk begonnen! My favorite thing. De himalaya in!
Ik ben begonnen in het Langtang gebied, niet zo gek ver van de hoofdstad. Allereest moet ik toch weer iets vertellen over de busrit daar naar toe want die was werkelijk om in je broek te schijten. De startplaats van de trek lag slechts 120 km van Kathmandu maar de busrit duurde maarliefs 10 uur. Niet moeilijk om uit te tellen dan de bus slechts een gemiddelde van 12 km/h haalde. De kotszakjes die al snel uitgedeeld (en gebruikt) werden zette de toon. De bus werd zo vol gepropt dat zelfs baby's door hun moeder door de ramen naar binnen werden geduwd. Ik ben er maar vanuit gegaan dat de betreffende baby zelf wel wist bij welke stop ie eruit moest. Het is een lange rit, maar de sfeer in de bus is goed. Muziek speelt hard door de speakers en er wordt fruit en koekjes gedeeld. Af en toe houdt je je hart wel vast als de bus net iets te dicht bij de afgrond komt, wanneer ie weer eens achteruit moet rijden voor een tegenligger over de onverharde en veel te smalle weggetjes hier. Verder is het genieten van het fantastische uitzicht terwijl de wolken steeds dichterbij komen.
Samen met met een Spanjaard en een Australische heb ik de trek ondernomen waar we in totaal 7 dagen over gedaan hebben. Tijdens de tocht lopen we langs kristalheldere rivieren afkomstig van de besneeuwde bergtoppen die in de verte zichtbaar zijn. Elke dag bezorgd ons weer een ander landschap en een ander klimaat. We passeren kleine nederzettingen van een paar huisjes waar thee en Nepalese kost geserveerd wordt.
Na twee dagen lopen en zo'n 2000m hoger komen we aan in Langtang. Een fantastische dorp, hoog in de bergen, verbogen achter een dik wolkendek. Hier overnachten we in een homestay bij een zeer hartelijke en gastvrije tibetaanse familie.
De volgende dag komen we aan in een nog karakteristieker tibetaans dorp met grasvelden vol grazende yaks en kinden die achter hoepels aan rennen. Ditalles in de ijle lucht van het Himalaya gebergte. Op de vijfde dag bereiken we het hoogste punt van de klim. Vanuit een uitkijkpunt op zo'n 4600m genieten we van de 7000m hoge bergen en gletsjers die zich om ons heen vertonen. Epic! Tijdens de trek maken we ook het nepalese nieuwjaar mee. Voor diegene die de tel kwijt zijn; het is nu 2096.
Hoewel ditalles hemels klinkt, is het niet allemaal rozengeur en manenschijn. De trek omhoog is enorm hard werken waar je bovenbenen en kuiten niet altijd even gelukkig mee zijn. Daarnaast is het moeilijk de zware backpack die je op je rug meesjouwd uit je gedachten te verbannen. De nachten zijn ijskoud en de douches (waar mogenlijk) nog kouder. Uiteraard mag ditalles niet in de weg staan van de pracht en praal van 's werelds hoogste bergketen!
Van de koude bergen naar de tropische hete jungle van Chitwan National Park. In het dorpje net buiten het park waar ik me een paar dagen vestig hangt een zeer relaxte vibe. Ik krijg zowaar een beetje het Zuid Oost Azie gevoel bij het aanzicht van de vele terassen en bars langs de rustig kabbelende rivier. De kippen, eenden en olifanten lopen los over straat, die je 's avonds dan weer terug kunt vinden op de BBQ (die laatste uiteraard niet).
Na wat welverdiende rust ga ik een paar dagen later met twee gidsen de jungle in. Van te voren is me door verschillende mensen duidelijk gemaakt dat er echt veel wilden beesten in het park leven, dus dat ik niet raar moet opkijken als je opeens oog in oog staat met een tijger of neushoorn die jou net iets minder graag ziet dat jij hem.
We starten met een kanorit over de ondiepe rivier om meteen wat verder de jungle in te komen. Na een uur zijn we duidelijk in krokodillen territorium aangekomen, want ze liggen met bosjes langs de oever, loerend op een makkelijke prooi. Je klampt je even stevig aan de boot vast wanneer zo'n monster een stukje vooruit het water in kruipt en tergend langzaam onder de kano door zwemt.
Na twee uur gaan we aan wal en zullen de verder rest van de tocht te voet afleggen. We zijn nog geen 10 minuten onderweg wanneer twee beren ons pad doorkruisen. Uiteraard was ondertekende weer net iets te laat met zijn fototoestel, tot groot ongenoegen van John en June (mijn gidsen), die al een paar maanden geen beren meer hadden gezien. Na een half uurtje verlaten we het pad en lopen we kriskras, zonder een spoor van richting de jungle in. Als ik in mijn jeugdjaren iets van Jurassic Park heb geleerd is het wel, "don't go into the high gras", maar hier liepen we regelrecht in. Het feit dat June, die een lui oog heeft en dus constant de verkeerde kant uit kijkt, de route bepaald baard mij ietwat zorgen. Maar als een trouwe hond volg ik al zwetend en hijgend. Of deze lichamelijke condensatie vooroorzaakt wordt door de temperatuur en vochtigheid van de jungle, of dat dit angstzweet betreft laat ik even in het midden want de tocht was bij vlagen ronduit angstaanjagend. Het gevoel van een Rien van 8 jaar oud die voor het eerst mee mag doen met een spokentocht ging door me heen, wanneer de aanwezigheid van wilde dieren naderde. Regelmatig klonk er gegrom vanuit het struikgewas, roken we de uitwerpselen van een neushoorn of zagen we pootafdrukken van een tijger wat de bloeddruk flink liet stijgen. Een jongen uit het dorp waar ik de eerste nacht bleef slapen was twee weken voor mijn bezoek aangevallen en opgevreten door een tijger wat de volgende dag niet veel relaxter maakte.
Behalve de vele legerkampen is het park niet bewoond. We moeten daarom elke avond de rivier oversteken om te overnachten in een van de vele dorpjes die hier aan grenzen. Dit zijn werkelijk de meest idyllische plaatjes die je van z'n lang zal ze leven niet meer in Europa kunt aantreffen. Stel je voor; rieten huisjes, verstevigd met zand en klei, met allemaal een paar koeien, geiten en kippen voor de deur. Vooral de gesprekken die je er voert zijn van een andere wereld. naast gespreksonderwerpen als het weer en geld (want daar heeft volgens mij de hele wereld het over) gaat het aan de keukentafel voornamelijk over de afstand van het huis tot aan de waterpomp, of ze moeten stoppen bij 7 of 8 kinderen en welke voorzorgsmaatregelen getroffen kunnen worden tegen de jaarlijkse monsoonregen. Chitwan +1!
Mijn volgende bestemming is opnieuw schilderachtig. Ik mag me klaar maken voor de volgende trekking. Ditmaal samen met een Israelische jongen lopen we in 7 dagen de populaire Annapurna Base Camp (ABC) route met op de terugweg een extra ommetje naar Poon Hill en pikken daarbij een stukje van de Annapurna circuit mee. Al snel wordt duidelijk waarom dit gebied zo populair is want zelfs vanaf Pokhara (de laatste grote stad) zijn de indrukwekkende bergen zichtbaar. Door de populariteit is het goed druk op de paden en zijn er veel lodges en teahouses op de route te vinden. Ik was met name onder de indruk van de wandel trails die enorm goed onderhouden zijn. De chinese muur viel soms in het niet bij het aanzicht van deze 4-baans wandelwegen van perfect beklinkerde paden en trappen. Na een paar dagen lopen komen we aan in het met sneeuw bedekte base camp, welke niet bijzonder indrukwekkend was.
De terugweg via Poon hill was overigens wel een schot in de roos. Het landschap ondergaat weer een complete metamorfose. Je loopt door donkere bossen over rotsen, langs een kabbelende rivier met het meest heledere water dat ik ooit gezien heb. De route naar de voet van Poon Hill loopt door het zelf betitelde 'farytale forest', want ik weet het zeker, hier spelen zich sprookjes af. De zee van bloeiende rhododendron bomen met hun fel rose bloemen is werkelijk fabelachtig. Het uitzicht vanuit Poon Hill over het Annapurna gebergte een dag later maakte het plaatje helemaal af.
Zo.. dat was um wel weer. Ik ben nu weer terug in Pokhara om een beetje uit te rusten, mijn verdure reis uit te stippellen en me te wagen aan een para vlucht. Maar de prangende is natuurlijk: Hoe was koninginnendag??
Excuses voor de sentimentele opening maar er is geen ontkennen aan. Dit is ook niet het moment om te beginnen met jokken lijkt me zo. Zoals al eerder gesteld, is het altijd een jongensdroom van mij geweest dit land te ontdekken. Dit verlangen is na mijn Azie trip van twee jaar geleden, waarbij Nepal net niet in het reisschema paste alleen maar sterker geworden. Er mag wel gesteld worden dat dit land de afgelopen vier weken alle verwachtingen waar heeft gemaakt!
Dus wat doe je wanneer dit eindelijk werkelijkheid wordt? Op de eerste
plaats voorlopig nog even blijven, en vervolgens jouw ervaringen delen met iedereen die het horen wil. Ga er maar eens lekker voor zitten, haal de popcorn maar uit de kast en stel de filmavond van vanavond maar even uit want dit wordt een lange. Laat ik maar bij het begin beginnen..
Niet zo ver van het plaatsje Lumbini kwam ik vanuit India, Nepal binnen. Een paar eeuwen voor Christus is hier de stichter van het Boeddhisme geboren. De hele sight is echter een beetje een rommeltje. Over de ruines van de tempel waar de echtelijke geboorte heeft plaatsgevonden is een oerlelijk gebouwtje gebouwd. Pelgrims bewonderen hier nu hun leermeester onder een mooi strak systeemplafondje. Een ticket om binnen te komen was ook een zoektocht (ergens in een souvenierwinkeltje die der nog een had liggen) en het hele complex er omheen is nog in aanbouw dus het geheel is een grote bouwput. Over 5 jaar is Lumbini beter te apprecieren lijkt me zo, maar het zet meteen een duidelijke toon voor Nepal.
Tijdens de reis van Lumbini naar de hoofdstad Kathmandu kwam ik er achter dat reizen in Nepal op z'n zachts gezegt langzaam gaat. HEEL langzaam! Het zit ze natuurlijk ook niet mee in een land dat een en al berg is, rijdend in bussen van voor de oorlog en waar wegwerkzaamheden van alle dag zijn omdat sommige wegen regelmatig weggevaagd worden door landverzakkingen en aardverschuivingen. De vele leger checkpoints, stakingen en protesten helpen ook niet echt mee. Daarnaast lijken de Nepali ook niet bepaald een haastig volkje.
Kathmandu was heerlijk! Veel bezienswaardigheden in en om de stad, een krankzinnig bonte touristenwijk en restaurants in overvloed waar alle Knor wereldgerechten te verkrijgen zijn. Dit was wel een verademing na de eentonige Indiase keuken.
Vanuit Kathmandu heb ik eerst een rafting/canyoning trip gemaakt. Abseilen van 45m hoge watervallen was erg tof, maar de wilde rafting cruise spande de kroon! Met z'n achten in een boot de donderende en ijskoude Boti Kosi rivier af. Hoogtepunten waren toch wel de Indische schipbreukeling die overboord sloeg en het moment dat we vast kwamen te zitten in een draaikolk en de boot die opeens erg veel water maakte. Maar alles komt goe.
En dan zijn de trekking days dan eindelijk begonnen! My favorite thing. De himalaya in!
Ik ben begonnen in het Langtang gebied, niet zo gek ver van de hoofdstad. Allereest moet ik toch weer iets vertellen over de busrit daar naar toe want die was werkelijk om in je broek te schijten. De startplaats van de trek lag slechts 120 km van Kathmandu maar de busrit duurde maarliefs 10 uur. Niet moeilijk om uit te tellen dan de bus slechts een gemiddelde van 12 km/h haalde. De kotszakjes die al snel uitgedeeld (en gebruikt) werden zette de toon. De bus werd zo vol gepropt dat zelfs baby's door hun moeder door de ramen naar binnen werden geduwd. Ik ben er maar vanuit gegaan dat de betreffende baby zelf wel wist bij welke stop ie eruit moest. Het is een lange rit, maar de sfeer in de bus is goed. Muziek speelt hard door de speakers en er wordt fruit en koekjes gedeeld. Af en toe houdt je je hart wel vast als de bus net iets te dicht bij de afgrond komt, wanneer ie weer eens achteruit moet rijden voor een tegenligger over de onverharde en veel te smalle weggetjes hier. Verder is het genieten van het fantastische uitzicht terwijl de wolken steeds dichterbij komen.
Samen met met een Spanjaard en een Australische heb ik de trek ondernomen waar we in totaal 7 dagen over gedaan hebben. Tijdens de tocht lopen we langs kristalheldere rivieren afkomstig van de besneeuwde bergtoppen die in de verte zichtbaar zijn. Elke dag bezorgd ons weer een ander landschap en een ander klimaat. We passeren kleine nederzettingen van een paar huisjes waar thee en Nepalese kost geserveerd wordt.
Na twee dagen lopen en zo'n 2000m hoger komen we aan in Langtang. Een fantastische dorp, hoog in de bergen, verbogen achter een dik wolkendek. Hier overnachten we in een homestay bij een zeer hartelijke en gastvrije tibetaanse familie.
De volgende dag komen we aan in een nog karakteristieker tibetaans dorp met grasvelden vol grazende yaks en kinden die achter hoepels aan rennen. Ditalles in de ijle lucht van het Himalaya gebergte. Op de vijfde dag bereiken we het hoogste punt van de klim. Vanuit een uitkijkpunt op zo'n 4600m genieten we van de 7000m hoge bergen en gletsjers die zich om ons heen vertonen. Epic! Tijdens de trek maken we ook het nepalese nieuwjaar mee. Voor diegene die de tel kwijt zijn; het is nu 2096.
Hoewel ditalles hemels klinkt, is het niet allemaal rozengeur en manenschijn. De trek omhoog is enorm hard werken waar je bovenbenen en kuiten niet altijd even gelukkig mee zijn. Daarnaast is het moeilijk de zware backpack die je op je rug meesjouwd uit je gedachten te verbannen. De nachten zijn ijskoud en de douches (waar mogenlijk) nog kouder. Uiteraard mag ditalles niet in de weg staan van de pracht en praal van 's werelds hoogste bergketen!
Van de koude bergen naar de tropische hete jungle van Chitwan National Park. In het dorpje net buiten het park waar ik me een paar dagen vestig hangt een zeer relaxte vibe. Ik krijg zowaar een beetje het Zuid Oost Azie gevoel bij het aanzicht van de vele terassen en bars langs de rustig kabbelende rivier. De kippen, eenden en olifanten lopen los over straat, die je 's avonds dan weer terug kunt vinden op de BBQ (die laatste uiteraard niet).
Na wat welverdiende rust ga ik een paar dagen later met twee gidsen de jungle in. Van te voren is me door verschillende mensen duidelijk gemaakt dat er echt veel wilden beesten in het park leven, dus dat ik niet raar moet opkijken als je opeens oog in oog staat met een tijger of neushoorn die jou net iets minder graag ziet dat jij hem.
We starten met een kanorit over de ondiepe rivier om meteen wat verder de jungle in te komen. Na een uur zijn we duidelijk in krokodillen territorium aangekomen, want ze liggen met bosjes langs de oever, loerend op een makkelijke prooi. Je klampt je even stevig aan de boot vast wanneer zo'n monster een stukje vooruit het water in kruipt en tergend langzaam onder de kano door zwemt.
Na twee uur gaan we aan wal en zullen de verder rest van de tocht te voet afleggen. We zijn nog geen 10 minuten onderweg wanneer twee beren ons pad doorkruisen. Uiteraard was ondertekende weer net iets te laat met zijn fototoestel, tot groot ongenoegen van John en June (mijn gidsen), die al een paar maanden geen beren meer hadden gezien. Na een half uurtje verlaten we het pad en lopen we kriskras, zonder een spoor van richting de jungle in. Als ik in mijn jeugdjaren iets van Jurassic Park heb geleerd is het wel, "don't go into the high gras", maar hier liepen we regelrecht in. Het feit dat June, die een lui oog heeft en dus constant de verkeerde kant uit kijkt, de route bepaald baard mij ietwat zorgen. Maar als een trouwe hond volg ik al zwetend en hijgend. Of deze lichamelijke condensatie vooroorzaakt wordt door de temperatuur en vochtigheid van de jungle, of dat dit angstzweet betreft laat ik even in het midden want de tocht was bij vlagen ronduit angstaanjagend. Het gevoel van een Rien van 8 jaar oud die voor het eerst mee mag doen met een spokentocht ging door me heen, wanneer de aanwezigheid van wilde dieren naderde. Regelmatig klonk er gegrom vanuit het struikgewas, roken we de uitwerpselen van een neushoorn of zagen we pootafdrukken van een tijger wat de bloeddruk flink liet stijgen. Een jongen uit het dorp waar ik de eerste nacht bleef slapen was twee weken voor mijn bezoek aangevallen en opgevreten door een tijger wat de volgende dag niet veel relaxter maakte.
Behalve de vele legerkampen is het park niet bewoond. We moeten daarom elke avond de rivier oversteken om te overnachten in een van de vele dorpjes die hier aan grenzen. Dit zijn werkelijk de meest idyllische plaatjes die je van z'n lang zal ze leven niet meer in Europa kunt aantreffen. Stel je voor; rieten huisjes, verstevigd met zand en klei, met allemaal een paar koeien, geiten en kippen voor de deur. Vooral de gesprekken die je er voert zijn van een andere wereld. naast gespreksonderwerpen als het weer en geld (want daar heeft volgens mij de hele wereld het over) gaat het aan de keukentafel voornamelijk over de afstand van het huis tot aan de waterpomp, of ze moeten stoppen bij 7 of 8 kinderen en welke voorzorgsmaatregelen getroffen kunnen worden tegen de jaarlijkse monsoonregen. Chitwan +1!
Mijn volgende bestemming is opnieuw schilderachtig. Ik mag me klaar maken voor de volgende trekking. Ditmaal samen met een Israelische jongen lopen we in 7 dagen de populaire Annapurna Base Camp (ABC) route met op de terugweg een extra ommetje naar Poon Hill en pikken daarbij een stukje van de Annapurna circuit mee. Al snel wordt duidelijk waarom dit gebied zo populair is want zelfs vanaf Pokhara (de laatste grote stad) zijn de indrukwekkende bergen zichtbaar. Door de populariteit is het goed druk op de paden en zijn er veel lodges en teahouses op de route te vinden. Ik was met name onder de indruk van de wandel trails die enorm goed onderhouden zijn. De chinese muur viel soms in het niet bij het aanzicht van deze 4-baans wandelwegen van perfect beklinkerde paden en trappen. Na een paar dagen lopen komen we aan in het met sneeuw bedekte base camp, welke niet bijzonder indrukwekkend was.
De terugweg via Poon hill was overigens wel een schot in de roos. Het landschap ondergaat weer een complete metamorfose. Je loopt door donkere bossen over rotsen, langs een kabbelende rivier met het meest heledere water dat ik ooit gezien heb. De route naar de voet van Poon Hill loopt door het zelf betitelde 'farytale forest', want ik weet het zeker, hier spelen zich sprookjes af. De zee van bloeiende rhododendron bomen met hun fel rose bloemen is werkelijk fabelachtig. Het uitzicht vanuit Poon Hill over het Annapurna gebergte een dag later maakte het plaatje helemaal af.
Zo.. dat was um wel weer. Ik ben nu weer terug in Pokhara om een beetje uit te rusten, mijn verdure reis uit te stippellen en me te wagen aan een para vlucht. Maar de prangende is natuurlijk: Hoe was koninginnendag??
-
01 Mei 2012 - 11:33
Melanie:
Wooow, super vet broeder!! Ik denk wel dat iedereen die dit leest blij is dat je niet nog meer beren of tijgers bent tegengekomen. :p
Blijf maar genieten, want voor je het weet ben je weer thuis! -
01 Mei 2012 - 11:45
Loukson:
Timo,
geweldig, wat ben jij een echte IndiRiena Jones zeg. Het lijkt me echt supervet wat jij allemaal meemaakt.
Toch blijft het jammer dat je geen tijgers hebt hoeven wurgen, krokodillen hebt verdronken en beren hebt verslonden. Een echte IndiRiena Jones zou dat gedaan hebben, daarnaast zou hij met een grote schat naar huis komen, in zo'n watervliegtuig, er een mooie vrouw meereizen waar hij eerst een pesthekel aan had maar erna (op het einde) passioneel zoent. Het enige wat jij daarvan meeneemt in de zweep ;).
Wij gaan morgen met de startersgroep Gook's Poker Men, maar weer eens pokeren bij Niels. Jammer dat je daar niet bij kunt zijn, we zochten nog iemand om all in te zetten. Waarschijnlijk vind je het spel nu niet meer leuk, gezien die spanning die erbij komt kijken voor jou peanuts is!
Helaas, we drinken er een op jou.
IndiRiena Jones, het gaat je goed.
Groeten ADHDiaan Loukson, groot bewonderaar van IndiRiena Jones -
01 Mei 2012 - 11:51
Donald:
Super tof verhaal weer Rien! Ik vond de sterrenhemel op ABC en onvergetelijk en heb idd nog nooit zo'n mooi landschap gezien! -
01 Mei 2012 - 12:05
Thjeu:
Geweldig! -
01 Mei 2012 - 14:31
Shiron:
Te geeeeek jong! Vitte foto's dao in de bergen, helaasch zeen wea neet zo hoog geweast. Veul klinkt herkenbaar, al bin ich waal jaloers op de beren en de rafting/canyoning trip! Bisse neet meer nao Bhaktapur geweast? En wie vonse t paragliden? En neet ziek gewaore van alle dal bhat? Vermaak dich nog dao! X -
01 Mei 2012 - 15:19
Ruth:
Heey Rien,
Leuk verhaal zeg!!! Tof, je jungle avontuur!!! Dat zal wel heftig zijn geweest. Hier gaat alles verder z'n gangetje (nu ff een weekje meivakantie) Maar wat is het saai hier, als ik je verslagje lees. Geniet ervan! -
01 Mei 2012 - 15:25
Mams:
Ha leeve :) Het heeft hier lintjes geregend,de afgelopen dagen. Als ik er een kon geven dan aan jou. De Himalaya ruim de helft beklimmen(voor volk en vaderland ;)) dodemansritten, in de lucht en op het water en je leven wagen in de jungle, dat verdient een lintje.Hoe je alles beschrijft en de prachtige fotoos: hoe indrukwekkender kan het zijn. Maar jongen, wat ben ik blij dat je alles goed doorstaat. Blijf voorzichtig en geniet. xxxxxxxxxxx -
01 Mei 2012 - 19:24
Corrie Versteden:
Ha Rien. wij zijn op t moment n weekje met de hele club in Noordwijk en wij vinden t hier al prachtig. Dat kan natuurlijk niet tippen aan jou belevenissen. Wel spannend allemaal, let maar goed op dat je weer heelhuids thuiskomt. geniet nog volop en laat ons weer gauw meegenieten. liefs, die van versteden -
02 Mei 2012 - 06:12
Esther:
Wat een schrijver is die man........prachtig verwoord allemaal....ik wil ook. Geniet ervan lieve Rien.xx -
02 Mei 2012 - 07:51
Lène:
Wat een prachtig verhaal, geniet maar jong.
Liefs Lène X -
02 Mei 2012 - 08:59
Hanny:
RienRien, Wat een belevenissen allemaal, spannend hoor en zo mooi verteld.
Geniet ervan. -
02 Mei 2012 - 12:30
Lily Vd Oever:
Prachtig verhaal, schitterende foto's, geniet er nog van, groetjes uit Sittard -
02 Mei 2012 - 13:00
Die Van Kranen:
tjeh Rien, wea kinne tr neet aan tippen, merre.....hub ig dig al ins verteldj euver dea eine rhododendron van oos............ -
02 Mei 2012 - 14:10
Sjaak:
Hoi die Rien,
je laat ons lang in 't ongewisse maar
"dan krieg se auch wat"!!
Wat een geweldig verhaal en wat 'n belevenissen.
En die foto's....super; ( veural die Limburgse vlag doa hoeëg in de himalaajaas)
Ik zag bij een van je volgende bestemmingen een groot geel gebied in west-china dat ik niet kende. ff opgezocht......
The Taklamakan Desert, also known as Taklimakan and Teklimakan, is a desert in northwest China, in the southwest portion of the Xinjiang Uyghur Autonomous Region
Popular accounts wrongly(!!!) claim that Takla Makan means "go in and you will never come out". It may also mean "The point of no return" or "The Desert of Death".
waat is doa noe te zeen???
Verras ons maar weer tegen die tijd en keep cool/geniet/doog veurzichtig....
groetjes
-
02 Mei 2012 - 20:29
Rian:
Rien! Wat een geniale foto's en een geweldig verslag(je) haha. Volgend jaar wil ik ook naar Nepal en jouw verhaal doet me alleen nog maar meer hunkeren.. nice! Gelukkig heb je alle spannende momenten overleefd, van maffe bus(ritt)en tot krokodillen, beren en high grass haha, hoe cool is dat! Have fun en vooral geniet met volle teugen :D -
03 Mei 2012 - 10:57
Theule:
Woooooh supervet Ronnie!
Tegekke foto's!
Geniet man! -
03 Mei 2012 - 15:26
Lei En Petra :
Wat klinkt dit te gek. Prachtige foto's.
geniet nog van je verdere reis en we hopen natuurlijk op nog meer reisverslag welke we dan zeker weer met plezier zullen lezen. -
03 Mei 2012 - 19:21
Loet En Annelies:
Wow Rien wat een verhaal, de tenen krullen me af en toe als ik het lees. Spannend zeg wat je weer allemaal meemaakt. Je bent er gelukkig heelhuids door gekomen zeg. En wat een prachtige foto's.
Geniet er nog van en kijk een beetje uit met alles wat je tegenkomt op je weg.
Lieve groetjes
-
17 Mei 2012 - 20:37
Hans En Thea:
Hey Rien
Ja deze keer zijn we niet de eerste vd familie Jacobs maar de laatste
We zijn nl zelf op vakantie geweest en net voor dat we weg gingen kwam je verslag Weer een geweldig verhaal en wat een belevenissen zeg.Doe maar lekker stoer daar zo ver weg van de familie.Laat ons nog maar even genieten van je geweldige verhalen en al je avonturen.Hou je haaks en doe voorzichtig.
Gr Hans en Thea
-
18 Mei 2012 - 09:03
Henri:
Kei skon.
Ik ben geen lezer maar als ik jouw reisverslagen lees blijf ik geboeid.
Je moet straks echt eens een boek gaan schrijven of zoiets als ,,met Erica (Rien) op reis'' gaan maken.
Houdoe! -
31 Mei 2012 - 06:43
Jorg:
He Rien, wat een mooie ervaringen! Geniet er volop van..
Heb jij je mail adres nog altijd in gebruik? Ik heb je even een mailtje gestuurd, graag een reactie:D
Have fun!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
