Arequipa naar Cusco

Na de uitputting op Misti volcano, besluiten we de rust op te zoeken in de Colca Canyon. De kloof die vier uur buiten Arequipa begint vergt weer een slingerende busrit bergop en ook weer af. We beginnen langzaam te merken dat in bergachtig Peru geen rechte weg te vinden is. Hoewel misselijkmakend, de passen waar de bussen overheen rijden zijn grandioos. De rit naar de Canyon tikt zelfs een hoogte van boven de 5000 meter aan om vervolgens weer met een ontelbaar aantal haarspeldbochten naar beneden te hobbelen.

In het dorp aan het begin van de kloof hebben we een overnachting geboekt om de reis een beetje op te breken. Jammerlijk missen we de vroege bus die ons verder moet brengen, wat betekent dat we aangewezen zijn op het lokale vervoer en een privé taxi. Zo komen we door een aantal kneuterige dorpjes waar oude mannetjes rondhangen op de centrale plaza’s en waar oude kerken noodgedwongen rechtop gehouden moeten worden door even oude, houten stutten. Op een van deze pleintjes zien we hoe op de achtergrond van de kerkklokken een vulkaan driftig rokend as de lucht in blaast. De vulkanen zijn echt heel actief hier. Terwijl we via een hoge weg de canyon steeds dieper zien worden, wordt het landschap ook steeds imposanter. We stoppen niet ver van onze eindbestemming bij een uitzichtpunt waar we werkelijk duizenden meters omlaag kunnen kijken, 's werelds één-na diepste kloof in. De bonus hier is het spotten van enorme condors die vlak langs deze plek langs zweven, op zoek naar prooi. Knappe koppen hebben ze nou niet bepaald, maar het is vanuit dit uitzichtpunt goed te zien hoe enorm hun spanwijdte is.

In Cabanaconde stappen we uit, want vanaf hier duiken we de Colca Canyon in. Dit gaat natuurlijk weer met de benenwagen, want fatsoenlijke wegen naar beneden zijn er niet echt. We doen een tweedaagse wandeling die ons eerst diep de kloof in leidt om vervolgens alle hoogtemeters weer omhoog te klimmen. Er liggen Hobbit-achtige dorpjes in de kloof met mooie, uitgestrekte tuinen in de vruchtbare rivierbedding. We delen de paden met loslopend vee, van varkens tot ezels, en een handjevol wandelaars. Die nacht verblijven we in Sangalle, wat ook wel ‘de oase’ wordt genoemd. Denk houten hutjes in prachtig aangelegde, terrasvormige tuinen tussen frisse watervallen en zwembaden die gevuld worden met water uit hete bronnen. Fruitbomen vol mango’s waar de hangmatten aan vast gebonden zijn, met op de achtergrond de wanden van de canyon die aan twee kanten stijl omhoog schieten. Zeker paradijs waardig!

Onze volgende bestemming is Cusco. Een beeldige oude Inca stad die, met wat aanpassingen van de Spanjaarden, fantastisch behouden is gebleven. Het beste van Peru! Super om te zien hoe Spaanse stijl gebouwen van eeuwen geleden zijn gebouwd bovenop het fundament van oude Inca nederzettingen die meesters waren in innovatieve bouwstijlen. We vallen volgens mij binnen midden in het festival seizoen want verschillende dagen zijn er optochten op en rondom het centrale Plaza de Armas. We blijven uiteindelijk bijna twee weken in de regio want er is hier zoveel te doen.

Na een paar dagen stad, het bezichtigen van de oude Inca ruïnes er omheen en het genieten van de smaakvolle vegetarische keuken (uniek!), is het weer tijd voor een tripje. Niet ver buiten Cusco ligt namelijk een bucketlist waardige bestemming die voor sommige de belangrijkste reden is om af te reizen naar Peru; Machu Picchu. Alle wegen leiden naar Rome, maar helaas niet naar Machu Picchu want je kunt er alleen per trein in de buurt komen. Het alternatief is lopen, zoals de Inca’s dat ook deden en wat ons iets meer op het lijf is geschreven. De keuze is gevallen op de 5-daagse Salkantay route door jungle en over hoge bergpassen. De Salkantay is bij ons beter bekend als ‘de-meest-luxueuze-onderneming-van-Zuid-Amerika-tocht’. Het ging als volgt..

Om zes uur ’s ochtends vertrekken we uit Cusco in een gedeelde taxi naar het laatste dorp voor de start van de Salkantay. Twee uur later en 100 kilometer verder hebben we goed en wel de beschaving achter ons gelaten. De officiële route begint hier, maar er is ook een slingerende bergweg die naar het Soraypampa kampement, 15 kilometer verderop leidt. We spreken een taxi (afgetrapte Toyota station) aan die ons binnen een uur over een weg vol gaten, naar onze bestemming brengt. In Soraypamapa doen we een lunch bestelling voor later die middag, wat ons de kans geeft om het Humantay meer te bezoeken. Een dik uur boven het kampement ligt dit prachtige bergmeer, gevoed door de gletsjers die er omheen liggen. Het is voor ons een beetje een ‘shock to the system’ want de hele oever is bezaaid met dagjesmensen uit Cusco. We zijn het duidelijk niet meer gewend om zo hoog in de bergen, zoveel volk te zien. Zou dit een voorbode voor Machu Picchu zijn?
We dalen terug af en besluiten na de lunch een stukje richting de pas te lopen om wat meters van de volgende dag af te snoepen. Fantastische uitzichten op aankomende bergen! We lopen iets bijzonders tegemoet. Twee uur later zetten we onze tent op achter een hutje dat overdag versnaperingen verkoopt aan toeristen en bereiden ons voor op een koude nacht.

De volgende ochtend maken we ons klaar om de enige echt hoge pas van de wandeling over te steken. Samen met tig tourgroepen lopen we langs de fantastisch Salkantay berg en een paar uur later staan we met z’n allen op 4600 meter. Het weer begint langzaam te betrekken en de uitzichten verdwijnen achter een dikke laag wolken. De hele afdaling vanaf de pas is regen. Dikke, tropische regen. We besluiten in één keer door naar beneden te lopen om in het dorpje aan de andere kant van de pas onze tent onder een afdak, op de tweede etage van een hospedaje te zetten. De tent zetten we maar op voor show, maar het is fijn om onze spullen te kunnen drogen. 2000 meter lager is Peru ook opeens een stuk warmer. We besluiten dat een koud biertje wel op z’n plaats is en dat we onze tijd gaan nemen op de Salkantay.

De dag erna spelen we dan ook meteen een beetje vals en nemen we het hazenpad. De wandelroute loopt 7 uur lang door een lange vallei, maar omdat er ook een weg door diezelfde vallei loopt, regelen we een collectivo die ons in een dik uur naar het eindpunt brengt. Een beetje met voorbedachte rade is deze afkorting wel, want we hebben ons oog laten vallen op een lodge die anders net tussen twee wandeldagen in zou vallen. Nu bereiken we in slechts drie uurtjes de Llaqtapata Lodge die ons het eerst uitzicht geeft over (de achterkant) Machu Picchu. We hebben ons voorgenomen op ons dooie gemak te lopen, maar het stukje bergop trekt meer uit ons dan de pas, de voorgaande dag. Het zal wel een combinatie zijn van geen druk op de ketel en de nieuw ervaren warmte. In de lodge, omringt door prachtige tuinen en koffieplantages, checken we onszelf in, in een privékamer met het mooie uitzicht en laten ons verwennen in bijbehorend restaurant. Zo kan het dus ook.

De volgende dag is door onze manoeuvre ook maar een halve dag lopen. We dalen een heel stuk af totdat we het treinspoor raken dat tot aan de voet van de oude verloren stad loopt. Twee uur lopen we langs dit spoor waarbij we dit keer een jungle landschap doorkruisen. De bananenbomen schieten uit de grond, de apen hangen in de bomen en de trein hobbelt regelmatig langs. Aan de voet voor de trappen naar Machu Picchu vinden we een camping waarbij we opnieuw de tent onder een afdakje kunnen opzetten. We zijn er vrijwel de enige. De eigenaar laat trots zien hoeveel dieren er wel niet door z’n paradijsje paraderen en de één week oude kitten die er rondloopt is even aandoenlijk. Met zeeën van tijd hebben we die namiddag ook nog even tijd om Aguas Calientes in te lopen. Van te voren werd het ons afgeraden naar dit über toeristische ‘Machu Pichu Oord’ te gaan, maar we hebben het er wel naar ons zin tussen de vele pizzeria’s, café’s en souvenirwinkels. De ligging is bovendien ook super mooi, tegen de steile wanden van het beroemde gebergte aan.

Om 07.00u de volgende ochtend hebben we entreekaartjes voor dé trekpleister van Peru. Onder het mom van ‘lopend naar de verloren stad gaan’ beginnen we aan de beklimming van de ontelbaar aantal trappen die naar Machu Picchu leiden, maar het mysterie is er wel een beetje vanaf wanneer tientallen bussen ons voorbij knallen over de weg die er ook gewoon ligt. We verwachten een gekkenhuis bij de entree, maar dit valt gelukkig mee. We schieten onze standaard kiekjes, slenteren door de ruïnes en staan een paar uur later weer buiten de poort. We zijn blij dat we het allemaal gezien hebben, maar zijn niet overdonderd. We pikken onder aan de berg onze spullen weer op en lopen opnieuw twee uur langs het spoor om daar een busje terug naar Cusco te nemen. Als je het over overdonderen hebt.. Die busrit gaat de boeken in als een van de mooiste!

Het laatste stukje Cusco besteden we in de Sacred Valley. Deze vallei, een uur buiten de stad, biedt opnieuw veel oude inca ruïnes, kleine traditionele dorpjes en vrijdenkende mensen waar we ons op het gemak voelen. Na deze afkoeldagen zetten we een punt achter de regio en nemen we de bus naar de hoofdstad Lima, waar het avontuur wordt vervolgt.