Sagarmatha

THE THREE PASSES
Kongma-la (5535m), Cho-la (5420m), Renjo-la (5345m)

Duur Trek 25 dagen
Max. Hoogte 5833 meter
Start Shivalaya
Finish Lukla
Vijf gletsjer crossings, vier summit beklimmingen

Zo af en toe vind je jezelf in situaties die van de ene overtreffende trap naar de volgende leiden. Van een groot avontuur naar een groter avontuur waarbij je van de ene uitdaging in de ander valt. De bergen en de trektochten van de Nepalese Himalaya hebben een zodanige verslavende werking dat ze telkens weer opnieuw lonken en je uitdagen om verder en hoger te gaan. Uiteraard ben ook ik verleid tot het opzoeken van ondenkbare grenzen.

De ultieme uitdaging in Nepal is niet moeilijk te vinden. Er zijn al duizende woorden besteed aan dat ene hoogtepunt op aarde. De laatste goal voor mij is daarom Sagarmatha, beter bekend als Mount Everest. De ambitie of middelen om de top van deze berg te bereiken heb ik op het moment niet, maar de voet van Everest betreden is wat mij lonkt. Een tocht ondernemen die zodanig lang is dat eenvoudige voorbereidingen niet afdoende zijn en daarbij een gebied betreden dat tot de hoogste ter wereld behoord met al haar unieke ervaringen, gevaren, emoties en verhalen.

Om deze drive die mij naar dit gebergte trekt een beetje te beschrijven, wil ik graag een quote aanhalen uit 'The Snowleopard', een boek dat een vergelijkbaar gebied in dit land beschrijft:
"Wanneer mensen in deze delen van de wereld te serieus genomen worden, zul je nooit de veiligheid van je eigen huis verlaten. En het klopt, overal worden de gevaren en moeilijkheden benadrukt en uitvergroot door de locale bevolking. Al is het alleen maar als middel om je onder druk te kunnen zetten: One must go oneself to know the truth."

De trek over de drie passen duurt zo'n 4 weken en vormt de Oost-West verbinding van het Khumbu gebied met daar tussen Everest Base Camp en de Gokyo meren. Toch is het geen 'into the wild' verhaal. Het is geen ontdekkingstocht met een onbekend einde. Je loopt over paden die al vele honderden jaren worden belopen door de locale bevolking. Duizende voetstappen zijn jouw voorgegaan en dat is nog voordat de eerste touristen stroom op gang kwam.
De tocht die ik ondernomen heb bestaat in werkelijkheid uit twee verschillende treks. De toegangspoort tot het gebied bevind zich hoog in de bergen op de kleine luchthaven van Lukla vanwaar de trek richting Everest Base Camp start. (Fun fact: Lukla Airport is bekroont als meest gevaarlijke luchthaven ter wereld, zie http://www.youtube.com/watch?v=GOTuo1vdDkk&feature=related voor wat leuke filmpjes). Voor diegene die niet willen vliegen is er een trek om het gebied in te lopen die ongeveer zes dagen duurt. Onder het motto van ‘warming up' ben ik dan ook met deze begonnen. Tijdens de totale tocht steek je overigens meer dan drie passen over, maar omdat deze drie op zo'n hoge hoogte liggen (allen boven de 5000m), mag het met recht The Three Passes genoemt worden.

In een aantal opzichten een eentonige trek. Elke dag bestaat uit lopen, eten, slapen. There is not much more to it. Ook het weer is rechtlijnig. Vrijwel elke dag sta je op met een strakblauwe hemel en de zon die schitterd. Rond het middaguur beginnen vervolgens de eerste wolken binnen te rollen waarna er soms wat regen of sneeuw uit valt. Zelfs het eten is eentonig. Vaak heb je slechts de keuze uit Dal Baht (rijst met linzensoep), noodles en aardappellen.

Hetgene wat alles behalve eentonig is, en waar je toch voornamelijk voor komt, is het landschap dat elk uur verandert. Het gaat van dichtbegroeide bossen naar uitgestrekte graslanden met fruitbomen tot rotsachtige maanlandschappen op grote hoogte. Soms is het zo heet dat je snakt naar een beetje schaduw en op sommige dagen snijt de ijskoude wind door vier lagen kleding heen. Je loopt over ijzige en besneeuwde gletsjes of door droge zandduinen. En dit constant met een hellingshoek van net iets meer dan de Zuid-Limburgse heuvels. Het uiteindelijk einddoel zijn de besneeuwde bergtoppen aan het eind van de valley die ver boven de 8000m reiken.

Regelmatig heb je zicht op dat hoogste puntje ter wereld boven op Mount Everest. Zulke momenten brengen een speciaal gevoel teweeg en je beseft dat je je binnen een speciale regio van dit land bevind. Alles is hier nog veel hoger en extremer. Op sommige momenten tijdens de trek sta je even stil wanneer je uitzicht hebt over de bergketen. Je ziet hoe ver het nog is naar de volgende bestemming en wanneer je je omdraait zie je hoe veel afstand je al hebt afgelegd. Je weet niet wat je moet voelen, wanhoop of euforie. Op de zwaarste momenten (bijv. dag 13 bij het oversteken van de Kongma-la pass nadat we ruim drie uur verkeerd geklommen zijn) realiseer je je waar je bent en waar je mee bezig bent. De voldoening van al het voorgaande is dan zoveel groter!

Tijdens de vier weken hebben we een enorme route afgelegd hoewel de precieze afstand bijna niet vast te stellen is. Door de enorme hoogtevershillen heeft nog niemand echt een meetlat langs de paden kunnen leggen. Er wordt dan ook voornamelijk gesproken over loopuren en hoogtemeters. Ter vergelijking: De totaal aantal gelopen hoogtemeters is ruim 28.000 meter. Dat is drie maal de beklimming van Everest (of 85x de Vaalsterberg).

Al met al een fantastische onderneming die bij mij in ieder geval een speciaal plekje heeft veroverd. Het zal zeker niet de laatste zijn. Jammer alleen dat ik een paar weken geleden te horen kreeg dat ik uitgeloot ben om de Nijmeegse vierdaagse te lopen dit jaar. Al die training voor niks;)

Voor de geintereseerde, onderstaand een beknopte beschrijving van de dagelijkse gang van zaken tijdens de trek.

4/5 Een slopende vijftien uur durende busrit van Kathmandu naar het beginpunt in Shivalaya op deze 4de Mei. Hopelijk de laatste busrit hier in Nepal. Onderweg pik ik de Belgische Nick op die mij de rest van de trek zal vergezellen.
5/5 Goed begin. De eerste dag begint met regen en zal eindigen met regen. De eerste drie uur durende klim doen we samen met een locale jongen. De afdaling die volgt gaat vlot maar brengt regen en een fantaschtische regenboog midden in de valley.
6/5 De dag begint schitterend maar belooft een zware te worden. Er staat een klim van ruim 2000m op de planning. Na de lunch verdwijnt de zon opnieuw achter dikke regenwolken, toch wagen we de sprong naar het volgend dorpje. Al snel haalt de regen ons in en moeten we schuilen in een klein hutje van een oude vrouw die ons tibetaanse yak-butter thee serveerd. De tweede poging is ook van korte duur. De paden veranderen in rivieren en we glibberen omhoog. 7/5 Op de derde dag bereiken we na een dik uur lopen de eerste pass op zo'n 3500m waarna een nieuwe bergketen zich voor ons opend. Hier beklimmen we een kleine met sneeuw bedekte piek en genieten van het uitzicht. De 2,5 uur durende afdaling is een pittige, maar de zon blijft gelukkig hoog aan de hemel staan. Het landschap veranderd drastisch en lopen nu door rhododendron bossen en uitgestrekte grasvelden. Op het einde van de dag bereiken we Phurtang waar voor het eerst Everest zichbaar is.
8/5 De dag begint met een ontbijt van Yak cheese en vers chapatti brood. We lopen voornamelijk door akkers van graan en mais. Rond het middaguur passeeren we de tweede pas op 3000m. Vanaf hier is het bergaf tot het laagste punt van de trek bij Juving waar we de rivier over een 109m lange brug oversteken.
9/5 Vandaag zijn we niet vooruit te branden. Een compibatie van vermoeidheid en de brandende zon brengt het tempo flink omlaag. Bij het oversteken van een volgende pass (2800m) brengt de regen wat verkoeling. Het dorpje Puiyan op het einde van de dag trakteerd ons op 'Lord of the Rings tafferelen'. We overnachten in de gastvrije Beehive guest house, of heette het nou the Prancing Pony..?
10/5 Vandaag is onze onofficiele rustdag. Het is nog maar drie uur naar Lukla, maar niet dankzij ons aangeboren richtingsgevoel. Net voor het eindpunt missen we de afslag. Dankzij onze uitstekende padvinders capaciteiten (en een goede kaart) pikken we een ander, net iets minder
gemakkelijke trail op en eindigen alsnog op onze bestemming. In Lukla: Beer & Snooker.
11/5 Start van de 3 Passes trek. Voor we beginnen bekijken we het schouwspel van Lukla Airport waar de kleine vliegtuigjes af en aan vliegen over de schuin oplopende start/landingsbaan. De route vandaag stijgt of daalt nauwenlijks. Nick wordt bijna de afgrond ingeduwd door een voordringende pakezel. Toch de dag overleeft.
12+13/5 Een pittige klim tot aan Namche Bazaar waar het tijd is voor rust en het opladen van de baterijen. Dit grootste dorp van het gebied voelt aan als capital city. We zitten nu echt in het hooggebergte en zullen hier de komende weken ook in blijven. De uitzichten over Everest en Ama Dablam net boven het dorp zijn ronduit fantastisch!
14/5 Opnieuw een fantastische dag! Na een paar uur wandelen gaat het geleidelijk omhoog en op het einde van de dag komen we boven de bomengrens uit. Vanaf het erie dorpje Pangboche lopen we echt in de toendra.
15/5 De track begint makkelijk over rotsachtig landschap, maar al snel begint de hoogte mee te spelen. Net na het middaguur bereiken we het uitgestorven Chhukhung, gelegen tussen gletsjers die meer op grindwerken lijken. De snijdende wind houdt ons de rest van de dag binnenshuis.
16/5 Op dag 12 bereiken we het hoogte punt van de trek, de beklimming van Chhukhung peak. Na een vermoeiende twee uur lopen bereiken we de eerste richel van de berg met een adembenemend uitzicht. We zetten de pas door naar de piek. Met handen en voeten moeten we klimmen over de zwarte rotsscherven. Kon het niet laten de laatste 10m omhoog te rennen naar mijn nieuw persoonlijk hoogtepunt op 5833m! Ontlading! Op de top bouwen we een toren van stenen en hangen er gebedsvlaggetjes aan zoals dat hier gebruik is.
17/5 Opnieuw een memorabele dag! Bij voorbaat al spannend want we gaan de eerste hoge pass over. Voor de gelegenheid voegt de Australische Scott zich bij ons, wat het gezelschap driedelig maakt. De juiste trail richting de pass is niet makkelijk te vinden en mede door onze gretigheid slaan we een valley te vroeg af in noordelijke richting. We zijn al ruim twee uur onderweg wanneer we merken dat we verkeerd zitten dus besluiten we een nabijgelegen bergpass over te gaan om ons beter te kunnen orienteren. Een gevaarlijke beklimming. Het is met handen en voeten vasthouden aan de wegglijdende rotsen. Het gebrek aan zuurstof maakt het enorm zwaar en de inspanning duurt daarom bijna een uur. De teleurstelling slaat toe als we bovenop zien dat we een enorme omweg gemaakt hebben en nogsteeds geen pad te zien is. Met onze op dat moment laatste inspanning krullen we om een nog hoger gedeelte van de berg (Dingogma). We zitten al ruim boven de hoogte van de Kongma-la pass die we nu in de verte zien liggen. Een kaarsrecht en knotsgekke afdaling volgt. Het begint te sneeuwen. Vervolgens steken we een bevroren meer over, eindelijk de Kongma-la over, opnieuw een lange afdaling, gletsjer over en komen zo net voor het donker aan in Loboche.
18/5 Bijkomdag na de zware dag van gister. Op het gemak lopen we naar Gorak Shep, een gehucht aan het einde van de lijn in een onbewoonbare omgeving van zand en stenen.
19/5 We staan vroeg in de morgen op om het ultieme Everest uitzicht te bewonderen vanaf Kala Pattar. De sneeuw van de afgelopen nacht maakt het uitzicht fantastisch! 1001 foto's worden geschoten. Die middag lopen we naar het volgende hoogtepunt; Everest Base Camp. Zoals verwacht een groot tentenkamp midden op de Khumbu gletsjer. De vibe is een beetje deprimerend en uitgestorven want vandaag doen 150 klimmers een poging de summit te bereiken.
20/5 Overbruggingsdag van de hoogtepunten van Gorak Shep naar de volgende pass. We volgen een gedeelte van de Base Camp route voordat we afbuigen naar Dhong la.
21/5 Pass 2! Samen met een canadees en amerikaans koppel wagen we ons aan de Cho-la pass. Onze landkaarten beschrijven veel waarschuwingen. Het eerste uur loopt gestaag met prachtige uitzichten. Vervolgens gaat het stijl omhoog en waneer we over de richel stappen belanden we op een enorme ijzige gletsjer. Tijdens de crossing blijven we extreem links, maar zelfs hier moeten we elkaar af en toe bijstaan om niet weg te glijden over de stijle ijsplaat. We steken een gletsjer rivier over en lopen de besneeuwde helling op. Om de daadwerkelijke pass over te steken moeten we een gevaarlijke manouvre uithalen over sneeuw en rotsen. Een lange, belonende afdaling volgt, oversteek van opnieuw een gletsjer van zand en stenen voordat we aankomen in het paradijs dat Gokyo heet.
22-24/5 De turquoise blauwe meren van Gokyo houden ons vier dagen zoet. We bezoeken de vijf kristalheldere meren (de 4de is mijn favo) beklimmen Gokyo Ri en genieten in het gezellige Namaste guest house. In Gokyo krijgen we te horen dat er opnieuw stakingen zijn in Kathmandu, het verkeer ligt er plat.
25/5 We gaan de derde en laatste pass over (Renjo-la). Bij het verlaten van Gokyo nog eenmaal het spectaculair uitzicht over de blauwe meren. De trail is duidelijk. Het is een pittige twee uur klimmen tot boven aan de pas, waar het gezellig druk is met wandelaars. Opnieuw 16 verschillende landschappen tijdens de afdaling.
26/5 Definatly the way back. We lopen naar Thame waar we een klooster en vele tempels op de weg tegenkomen. Vanuit hier verder naar beneden door groene bossen naar Namche. De circel is rond, back in 'the big city'. Namche hangt in een dikke laag wolken en we krijgen hier te horen dat er al twee dagen geen vluchten vertrekken vanuit Lukla vanwege het slechte weer. Dit kan problematisch worden.
27+28/5 We vallen met de deur in huis tijdens het Namche Festival. Een perfecte afsluiting van vele weken rugzak trekken. De opening van het festival is erg traditioneel met een optocht geleid door monikken, dansende snowlions en muziek. De helicopter die bloemen uitstrooit over het festivalterrein is iets minder traditioneel maar past helemaal bij Namche. Drie dagen feest met vele locale variatee optredens, activiteiten en nepalese dj's. Het bergdorpje blijft onrustig tot in de late uurtjes.
29/5 Op de derde dag van het festival, wanneer de Everest marathon plaatsvind, begin ik samen met een Canadeese aan de laatste etape terug naar Lukla waar we morgen terug naar de beschaving vliegen. Vliegberichten zijn echter nog steeds negatief. Een flinke dag lopen, maar voornamelijk bergaf. In Lukla de ontlading. de trekking zit er nu echt op! Tijd voor beer & burgers!
30/5 De vlieg dag, mooi niet dus. Het voorgevoel van de afgelopen dagen wordt al vroeg in de ochtend bevestigd. Het is veel te bewolkt om ook maar een vlucht te laten vertrekken. Dit betekend dat we ons kunnen bijvoegen aan de lijst wachtende.
31/5 We worden wakker met het geluid van landende vliegtuigen. Compleet onverwacht! Acht vluchten komen binnen en vertrekken weer, maar helaas geen plek voor ons. Te veel locals en expeditie groepen die voorrang krijgen op vluchten. Ondertussen vermaken we ons wel in de locale snooker halls en starbucks van Lukla. Er komt bericht van Kathmandu. Nogsteeds onrustig en nog geen nieuwe grondwet. Er is een rechter neergeschoten en er is een avondklok ingesteld. Misschien maar beter nog even in de bergen te blijven?
01/6 De eerste dag van Juni brengt niet veel goeds. Ik sta op de lijst voor een vroege vlucht, maar het weer is te slecht. Geen vluchten vandaag. Sommige mensen nemen het besluit terug naar Shivalaya te lopen. Ik wacht en heb geduld.
02/6 Bijna gelukt! Negen vluchten zijn vandaag vertrokken en het is me zowaar gelukt een boardingpas te bemachtigen. Check-in en bagage ging allemaal vlot totdat mijn vlucht opnieuw gecancelled werd. Zo gemakelijk gaat dat hier. Morgen nog eens proberen.
03/5 De lol is er vandaag een beetje vanaf. Opnieuw een aantal vluchten maar AGNI Air blijkt niet de beste vliegtuigmaatschappij te zijn. Door een crash van een aantal weken terug hebben ze nog maar een vliegtuigje ter beschikking.
04/5 The day I got out! Een strakblauwe hemel. Na 6 dagen wachten mag ik eindelijk in het kleine vliegtuigje stappen. De vlucht is ietwat onrustig, maar het uitzicht fantastisch. Nepal is fantastisch! Al na een half uur landen we in de hitte en drukte van Kathmandu airport. Back to reality.

Poeh, is het toch weer een lang verslag geworden. Woorden kunnen niet beschrijven wat je tijdens zo’n tocht meemaakt en de foto’s die ik zodadelijk zal uploaden al helemaal niet. Waarom zou ik eigenlijk de moeite doen. Bovendien heeft iedereen toch wat anders aan z’n hoofd. Oranje gaat vanavond Denemarken in de pan hakken!

Tot snel weer!

Rien