Gaan Ghan, gaan!
Door: Rien
Blijf op de hoogte en volg Rien
13 Oktober 2010 | Australië, Darwin
Australie, een van de grootste landen ter wereld, kent twee beroemde routes. Deze routes zijn zo bekend omdat ze ten eerste enorm lang zijn en ten tweede het hele land doorkruisen. Ik heb het hier natuurlijk over de noord-zuid en de oost-west route. Waar vroeger deze uiteindes slechts met telegraaflijnen verbonden waren, kun je vandaag de dag op en neer pendellen over spoorlijn of weg. De trein die van Darwin (noord) naar Adelaide (zuid) loopt wordt de Ghan genoemd, wat de noord-zuid route in de volksmond de Ghan-route maakt.
Ik en mijn eigen zelf stond met mijn koffertje in Adelaide en ik wilde dolgraag in Darwin geraken. Samen met Chloe en Antoine, twee fransen die ik in Adelaide ontmoed had, heb ik de sprong gewaagd. Niet per trein maar over de 3000 km lange Stuart Highway die paralel loopt met de Ghan-lijn.
Voor het eerste traject van Adelaide naar Alice Springs in "the red center" hebben we een auto gehuurd. Niet lang na ons vertrek, zo'n 500 km verder, kwamen we er achter hoeveel 'niks' er eigenlijk in Australie is. Een halve dag rijden en nogsteeds niks nieuws tegenkomen. Desalniettemin arriveerde we op het eind van de eerste dag bij een van onze tussenstops namelijk de Flinders Ranges NP. Omdat het al laat was hebben we hier snel onze tent opgezet en zijn we vroeg onder de wol gekropen. Kamperen in outback Australie is overigens ook een fenomeen waar je een boek over kunt schrijven. Zolang je een tent en wat eten bij je hebt kunt je werkelijk overal slapen. Je hoeft maar twee minuten van de hoofdweg af te slaan, je zoekt een plekje om je auto en tent neer te zetten en het enige wat je verder nog tegen zult komen in een verdwaalde kangaroo.
Na een koude eerste nacht hebben we een dag de tijd genomen om de Ranges te verkennen. Highlights waren Wilpena Pound, Sacred Canyon, eeuwenoude Abborigional rotstekeningen en de vele Emu's die we onderweg tegen kwamen. Bij het verlaten van het national park via de Northern Flinders kwam het eerste grote voorbeeld (en er zouden er nog vele volgen) waarom een 4 wheel drive auto geen overbodige luxe is in de outback. Als ik goed geteld heb moesten we, in onze twee wiel aandrijving, acht rivieren oversteken. Bij de eerste is het even schrikken, rij je heel langzaam door het water hopend dat je niet vast komt te zitten, maar bij de laatste kijk je al niet meer op of om en knal je met flinke snelheid door de langzaam stromende rivier heen. Hoewel deze route veel lol en plezier met zich mee brengt, zorgt het ook voor enige vertraging waardoor we ook onze tweede nacht aan de rand van de Flinders Ranges moesten doorbrengen. Bedroeft waren we hier zeker niet om want zelde heb ik op zulke mooie locatie geslapen. (zie foto's)
De volgende dag was een dag van veel rijden. Ik wilde zeggen veel kilometers maken, maar dat viel toch zwaar tegen. We reisden niet meer over de Stuart Hwy, wat betekende dat alles langzamer ging. Zodra je in outback Australie van deze snelweg af gaat kun je er gif op innemen dat je op een onverharde weg terecht komt, wat je reistijd minstens halveerd. De stops die we deze dag maakte waren deze dag op een hand te tellen: Stop 1; middle of nowhere, foto's maken van oneindige zandweg. Stop 2; Marree, klein dorpje langs de oude Ghan lijn. Stop voor een douche, benzine en langs een politie post om te checken of er geen wegen gesloten waren. Stop 3; middle of nowhere, opnieuw, man met twee kamelen staat langs de weg. Stop 4; Lake Eyre, enorm zout meer (dat normaalgesproken droog staat, maar nu niet) - in middle of nowhere. Stop 5; Williams Creek, populatie 2. En tenslotte opnieuw in de middle of nowhere om te overnachten.
We slaakte een kleine zucht van opluchting toen we de volgende ochtend weer op de snelweg uitkwamen en wel in het stadje Coober Pedy. In Coober Pedy leeft 75% van de bevolking ondergronds omdat het er het grootste deel van het jaar gewoon te heet is. Stond ik wel een beetje van te kijken gezien het plaatsje nog best zuidelijjk ligt, maar daar aangekomen is het slecht woestijn wat je om je heen ziet. In en rondom de stad liggen enorm veel mijnen waar ze een kristal? genaamd Opal opgraven. Ik had er zelf nog nooit van gehoord maar het ziet er schitterend uit. Verder zag ik hier voor het eerst een grote concentratie Abborigionals die een beetje op straat rondhingen.
De dag die hier op volgde was een dag van bezienswaardigheden en veel foto's maken. We waren namelijk "vlak bij" onze belangrijkste bestemming, gelegen op een van de meest afgelegen locaties in het land: Uluru! Jep, de enorme rots midden in de woestijn. Vanaf het moment dat we een nieuwe staat in reden, Northern Territory, was het nog een paar uur naar het 'Uluru and Kata Tjuta National Park'. Allereerst hebben we een very rewarding(!) track gelopen door Kata Tjuta (voorheen de Olga's) om vervolgens de zonsondergang bij Uluru te aanschouwen. Erg mooi hoe de kleur van de rots veranderd in fel rood bij de indergaande zon!
Voor de volgende dag stond Kings Canyon op het programma waar we opnieuw een erg toffe track hebben gelopen. Foto's zeggen hier voldoende denk ik.
Na een week "on the road" kwamen we dan eindelijk aan in de meest centrale stad van Oz (en daardoor en van de meest afgelegen) Alice Springs. Door onze detours hadden we er hier in totaal ruim 2800 km op zitten! We waren dus blij dat we de auto daar konden afleveren en konden bijkomen in een leuk hostel.
In totaal ben ik drie dagen in Alice Spring gebleven en ik moet zeggen dat de stad me verrassend goed is bevallen. Alice Springs heeft namelijk nogal een slechte reputatie door een hoog misdrijfcijfer. Meer dan de helft van de populatie is er Abborigional en hoewel deze criminaliteit hier natuurlijk niet aan gerelateerd mag worden, zie je wel hoe moeizaam de Abborigionals met de blanke Australiers leven en visa versa. Dat daargelaten heeft Alice een leuk stadscentrum, de digiridoo's hoor je overal en het stikt er van de Abborigional kunst galerien.
Bij het verlaten van Alice Springs hebben we ons trio opgesplitst. Chloe ging verder met twee andere Franse dames en Antoine en ik vonden een andere lift noordelijk. Deze lift kwam van Lile, een gepensioneerde praatgrage Canadees. In twee dagen hebben we de resterende 1500 km van de Ghan in recordtempo afgelegd. Opzich niks mis mee aangezien er tussen Alice Springs en Darwin niet zo gek veel te zien is. Opnieuw een groot gedeelte niemandsland. De plekken die onderweg wel de moeite waard waren om te stoppen waren de 'Devils Marbles', de enorme termieten heuvels die er met honderden langs de weg stonden en de Mataranka hot springs voor een duik in het tropische, kristalblauwe water van de Roper river. De ene overnachting die we onderweg hadden was in de enorm sfeervolle Daly Waters pub waar buiten deze kroeg opnieuw werkelijk niks van beschaving te bekennen was.
Twee dagen later en 1500 km verder kwamen we aan in het tropische Darwin. De hoofdstad van Northern Teritory waar de zon altijd schijnt! Heerlijk!:) Erg lang hadden we hier niet om rond te kijken want nog dezelfde avond bood Ian, een gast uit Perth, ons een lift aan naar Lichfield national park voor de volgende dag. In Lichfield NP, dat zo'n anderhalf uur van Darwin ligt, hebben we eerst een aantal watervallen bezocht en gezwommen in de meertjes wat erg verkoelend was. Na een middagje rondspetteren keerde Ian weer huiswaards, maar Antione en ik wilde er graag wat langer vertoeven en iets meer van Lichfield zien. Met z'n tweeen zijn we toen te voet verder gegaan. We zijn begonnen aan de 40 km lange 'Tabeltop track'. Deze wandeling die ongeveer 4-5 dagen duurt was erg mooi, maar ook zeer moeilijk en vermoeiend. Het voornaamste dagelijks doel tijdens de tocht was dan ook de zoektocht naar drinkwater want er ging toch makkelijk vier liter per dag doorheen. Na twee dagen lopen zijn we er vroegtijdig uitgestapt, met name doordat we 's nachts geen oog dicht deden door de hitte. Het enige wat ons nog vorderde was teruggeraken in Darwin, wat in het eerste opzicht problematisch leek, maar achteraf enorm gemakkelijk bleek te zijn. Na het berijken van de weg stonden we nog geen twee minuten met onze duim in de lucht of we werden opgepikt door een auto die ons direct naar Darwin bracht!
Na onze avonturen in Lichfield was het tijd om het wat rustiger aan te doen, wat rust te nemen en een beetje te genieten van de zon. In Darwin heb ik afscheid genomen van Antione die zijn reis richting Bali voortzette en ik ben op zoek gegaan naar wat werk. Dit heb ik gevonden in de vorm van 'harvest work', dus de komende paar weken ga ik een beetje mango's plukken op een boerderij hier ergens in de buurt van Darwin.
Rien, Darwin NT
Ik en mijn eigen zelf stond met mijn koffertje in Adelaide en ik wilde dolgraag in Darwin geraken. Samen met Chloe en Antoine, twee fransen die ik in Adelaide ontmoed had, heb ik de sprong gewaagd. Niet per trein maar over de 3000 km lange Stuart Highway die paralel loopt met de Ghan-lijn.
Voor het eerste traject van Adelaide naar Alice Springs in "the red center" hebben we een auto gehuurd. Niet lang na ons vertrek, zo'n 500 km verder, kwamen we er achter hoeveel 'niks' er eigenlijk in Australie is. Een halve dag rijden en nogsteeds niks nieuws tegenkomen. Desalniettemin arriveerde we op het eind van de eerste dag bij een van onze tussenstops namelijk de Flinders Ranges NP. Omdat het al laat was hebben we hier snel onze tent opgezet en zijn we vroeg onder de wol gekropen. Kamperen in outback Australie is overigens ook een fenomeen waar je een boek over kunt schrijven. Zolang je een tent en wat eten bij je hebt kunt je werkelijk overal slapen. Je hoeft maar twee minuten van de hoofdweg af te slaan, je zoekt een plekje om je auto en tent neer te zetten en het enige wat je verder nog tegen zult komen in een verdwaalde kangaroo.
Na een koude eerste nacht hebben we een dag de tijd genomen om de Ranges te verkennen. Highlights waren Wilpena Pound, Sacred Canyon, eeuwenoude Abborigional rotstekeningen en de vele Emu's die we onderweg tegen kwamen. Bij het verlaten van het national park via de Northern Flinders kwam het eerste grote voorbeeld (en er zouden er nog vele volgen) waarom een 4 wheel drive auto geen overbodige luxe is in de outback. Als ik goed geteld heb moesten we, in onze twee wiel aandrijving, acht rivieren oversteken. Bij de eerste is het even schrikken, rij je heel langzaam door het water hopend dat je niet vast komt te zitten, maar bij de laatste kijk je al niet meer op of om en knal je met flinke snelheid door de langzaam stromende rivier heen. Hoewel deze route veel lol en plezier met zich mee brengt, zorgt het ook voor enige vertraging waardoor we ook onze tweede nacht aan de rand van de Flinders Ranges moesten doorbrengen. Bedroeft waren we hier zeker niet om want zelde heb ik op zulke mooie locatie geslapen. (zie foto's)
De volgende dag was een dag van veel rijden. Ik wilde zeggen veel kilometers maken, maar dat viel toch zwaar tegen. We reisden niet meer over de Stuart Hwy, wat betekende dat alles langzamer ging. Zodra je in outback Australie van deze snelweg af gaat kun je er gif op innemen dat je op een onverharde weg terecht komt, wat je reistijd minstens halveerd. De stops die we deze dag maakte waren deze dag op een hand te tellen: Stop 1; middle of nowhere, foto's maken van oneindige zandweg. Stop 2; Marree, klein dorpje langs de oude Ghan lijn. Stop voor een douche, benzine en langs een politie post om te checken of er geen wegen gesloten waren. Stop 3; middle of nowhere, opnieuw, man met twee kamelen staat langs de weg. Stop 4; Lake Eyre, enorm zout meer (dat normaalgesproken droog staat, maar nu niet) - in middle of nowhere. Stop 5; Williams Creek, populatie 2. En tenslotte opnieuw in de middle of nowhere om te overnachten.
We slaakte een kleine zucht van opluchting toen we de volgende ochtend weer op de snelweg uitkwamen en wel in het stadje Coober Pedy. In Coober Pedy leeft 75% van de bevolking ondergronds omdat het er het grootste deel van het jaar gewoon te heet is. Stond ik wel een beetje van te kijken gezien het plaatsje nog best zuidelijjk ligt, maar daar aangekomen is het slecht woestijn wat je om je heen ziet. In en rondom de stad liggen enorm veel mijnen waar ze een kristal? genaamd Opal opgraven. Ik had er zelf nog nooit van gehoord maar het ziet er schitterend uit. Verder zag ik hier voor het eerst een grote concentratie Abborigionals die een beetje op straat rondhingen.
De dag die hier op volgde was een dag van bezienswaardigheden en veel foto's maken. We waren namelijk "vlak bij" onze belangrijkste bestemming, gelegen op een van de meest afgelegen locaties in het land: Uluru! Jep, de enorme rots midden in de woestijn. Vanaf het moment dat we een nieuwe staat in reden, Northern Territory, was het nog een paar uur naar het 'Uluru and Kata Tjuta National Park'. Allereerst hebben we een very rewarding(!) track gelopen door Kata Tjuta (voorheen de Olga's) om vervolgens de zonsondergang bij Uluru te aanschouwen. Erg mooi hoe de kleur van de rots veranderd in fel rood bij de indergaande zon!
Voor de volgende dag stond Kings Canyon op het programma waar we opnieuw een erg toffe track hebben gelopen. Foto's zeggen hier voldoende denk ik.
Na een week "on the road" kwamen we dan eindelijk aan in de meest centrale stad van Oz (en daardoor en van de meest afgelegen) Alice Springs. Door onze detours hadden we er hier in totaal ruim 2800 km op zitten! We waren dus blij dat we de auto daar konden afleveren en konden bijkomen in een leuk hostel.
In totaal ben ik drie dagen in Alice Spring gebleven en ik moet zeggen dat de stad me verrassend goed is bevallen. Alice Springs heeft namelijk nogal een slechte reputatie door een hoog misdrijfcijfer. Meer dan de helft van de populatie is er Abborigional en hoewel deze criminaliteit hier natuurlijk niet aan gerelateerd mag worden, zie je wel hoe moeizaam de Abborigionals met de blanke Australiers leven en visa versa. Dat daargelaten heeft Alice een leuk stadscentrum, de digiridoo's hoor je overal en het stikt er van de Abborigional kunst galerien.
Bij het verlaten van Alice Springs hebben we ons trio opgesplitst. Chloe ging verder met twee andere Franse dames en Antoine en ik vonden een andere lift noordelijk. Deze lift kwam van Lile, een gepensioneerde praatgrage Canadees. In twee dagen hebben we de resterende 1500 km van de Ghan in recordtempo afgelegd. Opzich niks mis mee aangezien er tussen Alice Springs en Darwin niet zo gek veel te zien is. Opnieuw een groot gedeelte niemandsland. De plekken die onderweg wel de moeite waard waren om te stoppen waren de 'Devils Marbles', de enorme termieten heuvels die er met honderden langs de weg stonden en de Mataranka hot springs voor een duik in het tropische, kristalblauwe water van de Roper river. De ene overnachting die we onderweg hadden was in de enorm sfeervolle Daly Waters pub waar buiten deze kroeg opnieuw werkelijk niks van beschaving te bekennen was.
Twee dagen later en 1500 km verder kwamen we aan in het tropische Darwin. De hoofdstad van Northern Teritory waar de zon altijd schijnt! Heerlijk!:) Erg lang hadden we hier niet om rond te kijken want nog dezelfde avond bood Ian, een gast uit Perth, ons een lift aan naar Lichfield national park voor de volgende dag. In Lichfield NP, dat zo'n anderhalf uur van Darwin ligt, hebben we eerst een aantal watervallen bezocht en gezwommen in de meertjes wat erg verkoelend was. Na een middagje rondspetteren keerde Ian weer huiswaards, maar Antione en ik wilde er graag wat langer vertoeven en iets meer van Lichfield zien. Met z'n tweeen zijn we toen te voet verder gegaan. We zijn begonnen aan de 40 km lange 'Tabeltop track'. Deze wandeling die ongeveer 4-5 dagen duurt was erg mooi, maar ook zeer moeilijk en vermoeiend. Het voornaamste dagelijks doel tijdens de tocht was dan ook de zoektocht naar drinkwater want er ging toch makkelijk vier liter per dag doorheen. Na twee dagen lopen zijn we er vroegtijdig uitgestapt, met name doordat we 's nachts geen oog dicht deden door de hitte. Het enige wat ons nog vorderde was teruggeraken in Darwin, wat in het eerste opzicht problematisch leek, maar achteraf enorm gemakkelijk bleek te zijn. Na het berijken van de weg stonden we nog geen twee minuten met onze duim in de lucht of we werden opgepikt door een auto die ons direct naar Darwin bracht!
Na onze avonturen in Lichfield was het tijd om het wat rustiger aan te doen, wat rust te nemen en een beetje te genieten van de zon. In Darwin heb ik afscheid genomen van Antione die zijn reis richting Bali voortzette en ik ben op zoek gegaan naar wat werk. Dit heb ik gevonden in de vorm van 'harvest work', dus de komende paar weken ga ik een beetje mango's plukken op een boerderij hier ergens in de buurt van Darwin.
Rien, Darwin NT
-
13 Oktober 2010 - 06:25
Broer:
Klinkt good Ronnie, dit is noe precies waat ich van Australie verwachtte!
Bis bald -
13 Oktober 2010 - 06:37
Lian:
Ronnie wat een prachtverhaal weer! En nu relaxed mango's plukken :)
ENJOY nog!
xx Lian -
13 Oktober 2010 - 08:57
Milan:
He Rien,
Blijf je avonturen volgen, ik dacht "die gaat een paar maanden weg".....alleen jammer van die baard, dat heeft zo'n jongen toch niet nodig haha :) .
gr Milan -
13 Oktober 2010 - 11:14
Hans En Thea:
He Rien
Wat weer een verhaal zeg.Geweldig wat jij allemaal beleeft daar in Australië.Geniet er noch maar lekker van zou ik zeggen.De foto's ga ik zo bekijken maar zullen zoals gewoonlijk ook wel weer fantastisch zijn.Kun je geen mango's meenemen als je terug komt???Die zijn wel lekker.
Veel plezier met plukken en al het andere wat je nog onderneemt.
Gr Hans en Thea -
13 Oktober 2010 - 14:40
Nadieh:
Hey ronnie,
super om te lezen wat je weer allemaal hebt meegemaakt.
maarjah diergek en vooral reptielengek die ik ben moet ik je toch verbeteren op je foto is geen leguaan maar een varaan hahaha.
groetjes
Nadieh -
14 Oktober 2010 - 18:19
Sjaak:
goh zeg, wat vliegt de tijd. Alweer ´n verslag van Rien. Je hebt het boek al aardig vol hoor. Vooral heel rustig en relaxt Mango´s plukken want volgens mij is ´t daar veel te warm.
Geweldige foto´s weer.Ik wordt steeds jaloerser. Laat vlug weten wanneer je de terugreis hebt gepland zodat we een warm welkom in ons koude kikkerlandje kunnen regelen.
.....en bedankt voor de leuke kaart nog; geniet
(en pluk...!) verder,
sjaak
-
14 Oktober 2010 - 18:29
Rian:
Paradijsje!! -
17 Oktober 2010 - 11:17
Yvette:
Heyy Rien,
weer een mooi verhaal met prachtige foto's. Wat een mooi land is het toch zeg...ben benieuwd wat er nog meer op de planning staat!
No worries he! veel plezier nog.
xx -
17 Oktober 2010 - 19:33
Jes:
Ha leeve,;)ik lees je verslag,als in een flashback,honderden kilometers, eindeloos, over de Stuart Highway. Zo fasinerend door de "red centre", tot in Darwin, zelfde plaatsen bezocht en ook een duik genomen in Mataranka hot springs. Maar ook "Uluru", toen nog "Ayers Rock", beklommen, wat nu bijna niet meer mogelijk is. Het is een en al herkenning en nostalgie, te gek jongen, blijf genieten xxxxxmam -
29 Oktober 2010 - 15:43
Jorg:
Rien, wat een belevenissen.. Geniet ervan!
Ciao,
Jorg -
01 November 2010 - 19:46
Annelies Kierkels:
Ha Rien.
Wat een belevenissen weer en wat een afstanden leg je af.
Geniet er nog lekker van.
heel veel groetjes
Annelies
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
