El Misti

Het is de laatste dag van maart wanneer we Bolivia verlaten. We reizen van Copacabana aan lake Titicaca naar Puno, in Peru, tevens aan het Titicaca meer. Een heel gemoedelijke grensovergang met vriendelijk douanepersoneel en lachende bakvrouwtjes die ook aan de Peruaanse kant, tot ons genoegen, Boliviaanse Saltenas verkopen. Helaas zouden dat de laatste zijn..
Puno is niet zozeer een bewust gekozen bestemming voor ons, maar meer een tussenstop om de reis naar Arequipa op te breken. Hoe kort de tussenstop ook mag zijn, we krijgen tijdens die ene dag in Puno meteen een goed beeld van de beter behouden koloniale gebouwen en unieke eetcultuur. Vooral de beroemde Peruaanse cevicé gaat er goed in!

Een dag later arriveren we in Arequipa. De grootste stad in het zuiden van Peru waar je uren lang kunt slenteren over de traditioneel beklinkerde straten en tussen authentieke gebouwen uit de Spaanse tijd. Een goed behouden oude binnenstad die we tijdens onze trip nog niet zijn tegengekomen, met als bonus twee imposante, met sneeuw bedekte vulkanen op de achtergrond. We bezoeken indrukwekkende kerken en plaza’s en wagen ons zelfs aan een uber toeristische city tour in een panoramische dubbeldekker bus. Dat laatste hadden we beter niet kunnen doen en stappen halverwege de tour ook al uit nadat we voor de derde keer een souvenirwinkel ingestuurd worden. Dit keer bij een winkel/alpaca boerderij midden in de miljoenenstad (wie verzint het). We pakken een taxi terug naar het centrum en besluiten de dag erna ook de stad weer uit te vluchten.

De stad ontvluchten in Arequipa is geen straf want er zijn daarbuiten vele mooie en avontuurlijke dingen te beleven. Twee weken eerder, in Bolivia, hebben we een ‘wandeling’ naar een berg van boven de 6000m laten schieten met het idee om een van de vulkanen buiten Arequipa te beklimmen. De hoogste van de twee laten we om logistieke redenen links liggen en richten onze pijlen op vulkaan Misti (die dan net weer geen 6000m is). Het is een wandeling geworden die met geen enkele andere te vergelijken is en die een diepe indruk op ons heeft achtergelaten. Zo verliep de tweedaagse tocht ongeveer:

Semi vroeg in de ochtend nemen we een collectivo (lokale bus) naar een oord, een half uur buiten de stad. Op een T-splitsing stappen we uit en worden door een lokale vrouw begeleid over een soort van industrieweg totdat we arriveren bij een grote witte poort. We kloppen aan en een oud vrouwtje doet vrolijk groetend de deur open. Wanneer we Misti bij naam noemen, stapt het vrouwtje opzij en wijst ze naar een zandweg die oneindig ver tot aan de vulkaan lijkt te lopen. We volgen de weg 1,5 uur en smachten tegen die tijd naar een beetje schaduw om ons te beschermen tegen de felle zon. Op deze hoogte groeien helaas geen bomen meer. Tot onze verbazing nadert ons tegen het eind van deze stoffige weg een jeep. De Peruaanse man op leeftijd wil ons graag het laatste stukje meenemen tot aan de start van het wandelpad. De beste man is ook in touw voor een wandelingetje. In het begin hebben we het vermoeden dat hij ook naar de top wil omdat hij z’n stijgijzers en slaapzak op de passagiersstoel heeft liggen. Later zal blijken dat hij alleen de eerste paar uur met ons mee loopt.

Wanneer we weer alleen zijn zetten we er de pas in op weg naar de locatie waar we onze tent kunnen opzetten. De ‘camping’ wordt ook wel de Mont Blanc campsite genoemd omdat hij bijna op de zelfde hoogte ligt als de hoogste berg van Europa. De hoogte begint ons tegen te werken en de pauzes worden langer en regelmatiger. Bijna tot frustratie aan toe omdat we nog niet de hoogte hebben bereikt waar we een aantal weken geleden op stonden. We beginnen te merken dat we allebei niet in goede doen zijn. Beide lijden we aan een maag die van streek is en een stoelgang die wil vloeien. Een stuk hoger is het laatste struikgewas verdwenen en lopen we in een kaal en kil vulkaanlandschap. De laatste kilometer tot het camp moeten we zwaar door het slijk en zijn symptomen van hoogteziekte onmiskenbaar. In een roes van ziektebeelden proberen we net voor zonsondergang de tent op te zetten achter een stapel stenen waarbij een ijzige, snoeiharde wind ons het leven moeilijk probeert te maken. We kruipen verslagen in een half opgezette tent (de haringen raken alleen maar rots) en verbergen ons snel in donsjassen en slaapzakken. Het is 6 uur ’s avonds wanneer we beide voor onszelf besloten hebben dat een poging de top te bereiken onmogelijk is wanneer we ons zo fysiek verslagen voelen. Tien minuten later vallen we allebei is een diepe slaap.

Net voor middernacht zijn we beiden wakker. We durven nog net de tent uit voor een plas en worden buiten overrompeld door een uniek beeld. Arequipa, enkele tientallen kilometers verderop, strekt zich uit aan de voet van de vulkaan als een kerstboom met miljoenen lampjes. Een schouwspel waar we even stil van worden. Rien krijgt wat eten naar binnen en zet voor de zekerheid toch een alarm voor 02.00u om een toppoging nog niet meteen uit te sluiten. Wanneer de vroege wekker gaat is de wind gaan liggen en stroomt er nieuw bloed door de aderen van de bergbeklimmers. Één klimmer dan, want Lisanne voelt zich nog altijd beroerd. Na een korte overweging besluit Rien er toch voor te gaan en trotseert, gewapend met zaklamp de steeds kouder wordende nacht.

Op adrenaline gaan de eerste anderhalf uur op een superhelden ritme omhoog. Meer dan de helft van de nog ruim 1000 hoogtemeters vliegen eraf. De enige richting om aan te houden is omhoog, maar toch is het volgen van een duidelijk pad problematisch. Het wordt steeds kouder en smachtend wacht ik op het eerste licht van de ochtend die me op kan warmen. Dit is het moment dat het water in mijn waterzak bevriest. Een half uur later verga ik van de dorst en krijg met pijn en moeite een appel naar binnen. Langzaam begint het licht te worden, maar het duurt nog zeker een uur voordat de eerst zonnestralen mij zullen raken omdat de zon achter de berg op komt. Het tempo gaat eruit en elke 10 meter kost me een jaar van m’n leven. De laatste 100 hoogtemeters duren meer dan een uur waarbij ik alleen nog maar oog heb voor de lijn waar de zon langzaam de berg op kruipt. Voor het laatste stuk gaan de stijgijzers aan en is er een duidelijk spoor te volgen van eerdere expedities. Strompelend nader ik de krater van de vulkaan, maar kan de energie niet meer vinden om het laatste stuk een tandje bij te zetten, wat ik normaal zou doen. Het enige wat er toe doet is het stukje helling waar de zon vol op staat. Zonder van het uitzicht te genieten plof ik neer en warm mezelf op met zonne-energie door 20 minuten stil te blijven liggen. Pas wanneer de slang van mijn waterzak een beetje ontdooit is en ik de eerste slokken water kan drinken, wordt het uitzicht zichtbaar. De grond komt naar me toe wanneer ik zie hoe stijl de helling van de vulkaan omlaag duikt. Geen wonder dat het laatste stukje zo zwaar was.

Ik voel me alles behalve optimaal en omdat ik niet echt kan genieten van de plek waar ik beland ben, besluit ik maar meteen naar beneden te gaan. De wet van hoge pieken bewijst zich; met elke stap die je afdaalt, voel je je beter. De afdaling volgt niet het zelfde pad als de route omhoog, maar gaat kaarsrecht de vulkaan af. Even twijfel ik nog of dit wel de goede route is, maar al snel merk ik dat het goed zit. Waar de klim die nacht ongeveer 5 uur heeft geduurd, ben ik binnen 45 minuten terug bij het kamp. Eerst glijdend op mijn kont naar beneden tot aan de rand van het ijs en daarna snoeihard, skiënd afdalen in het flinterdunne, zwarte vulkaanzand. Wat een ervaring om zo snel en gecontroleerd naar beneden te vliegen. Door de adrenaline kots ik halverwege die ene appel nog uit en ben dolgelukkig Lisanne lachend terug te zien in het kamp. De route terug naar de aanrij weg gaat bijna net zo snel. We zijn beide dolgelukkig wanneer we onze voeten weer op rechte aarde kunnen zetten en niet langer tegen een steile helling aanhangen. Hoewel Lisanne wijselijk besloten heeft niet de top na te jagen, zijn we het er over eens dat het een unieke ervaring was. Een unieke vulkaan die Misti..