Cheeky Chili

We komen op 2 februari opnieuw Chili binnen. Ondertussen hebben we in een korte tijd al heel wat stempels in ons paspoort verzameld van het switchen tussen Argentinië en Chili. Na een nachtbus komen we aan in Chile Chico (klein Chili). Noordelijk Patagonië brengt ons prettige temperaturen en een prachtig blauw meer waar we een dip in wagen. (3 seconden is voldoende, het water komt nog altijd uit de bergen). Toch hebben we het gevoel dat we een nieuwe regio binnenkomen. Vanaf Chili Chico komen we op de Carretera Austral, een beroemde weg die het verlengstuk van de Pan America vormt. Nog altijd niet bewoonde wereld..

Deze avontuurlijke weg loopt 1200 km noordelijk en zullen we voor een groot deel volgen. Het onderste gedeelte loopt om dit blauwe meer; Lago Carrera General. Blijkbaar komen we op een goed moment. Normaal gesproken giert de wind over het meer, maar we hebben het geluk dat het 4 dagen windstil is. Na Chile Chico ratelen we over de slingerende Carretera Austral naar Rio Tranquilo. Hier heeft het meer flinke happen uit de rotsen gegeten waardoor er marmeren grotten zijn ontstaan. Vroeg in de ochtend sluipen we in een kleine boot langs de grotten die magisch gekleurd zijn bij de laaghangende zon. De kapitein laat ons de mooiste plekjes zien en leid ons af en toe de marmeren tunnels binnen. Heel bijzonder!

Vanaf Rio Tranquilo wordt het vervoer verder noordelijk steeds interessanter. Het plan was om een vroege bus te vatten en mochten we die niet halen, dan zouden we liftend verder gaan naar de volgende plaats. Na het bezichtigen van de marmergrotten zien we een enorme club mensen naast de weg die allemaal met de duim omhoog staan. Als een gek pakken we daarom onze tent en rugzakken in om hopelijk toch nog die vroege bus te pakken. ("hij vertrekt toch nooit op tijd"). We zijn 100 meter van de halte, wanneer we de bus de weg op zien draaien. Hevig toeterend negeert hij verschillende reizigers die de bus proberen aan te houden. We zijn dan ook een beetje verbaast wanneer de chauffeur wel reageert op onze armbewegingen en voor onze neus stopt. De deur zwiept open en de chauffeur roept dat hij vol is. Wanneer we driftig wijzen op de lege opklapbare stoel in de cockpit, springt de chauffeur zonder twijfelen uit de bus, laadt onze rugzakken in en nodigt ons uit om naast hem te zitten. Het is het begin van een week op de Carretera Austal die turbulent beloofd te worden.

Tijdens een korte stop in Cerro Castillo aanschouwen we oude rotsschilderingen van de eerste inwoners van deze regio. De volgende dag strijken we neer in Coyhaique, de hoofdstad van noordelijk Patagonië. Voor het eerst in een lange tijd zijn we weer in een grotere stad inclusief alle voorzieningen. De sfeer in Coyhaique bevalt ons wel! Hier plannen we ook langzaam onze reis verder. We hebben onze pijlen gericht op een eilanden archipel een paar honderd kilometer hoger. De ferry tocht die daarbij komt kijken is tijdens de Chileense vakantie best populair, wat betekent dat we 4 dagen moeten wachten voordat we een plekje op de veerboot kunnen reserveren. Vier dagen wachten betekend een nieuw projectje. We gaan het regenwoud in!

Met meer tijd dan centen besluiten we een rondje te gaan liften richting Parque Nacional de Queulat. Uiteindelijk is de Carretera Austral maar één weg waar je nooit echt ver vanaf kunt wijken. De eerste paar honderd kilometer gaan ons voor de wind. In drie verschillende liften, met verdacht weinig overstaptijd, belanden we op een kruispunt, 50 km van het park. We zijn niet de enige op het kruispunt en hoe langer we er staan hoe meer mensen hier afgezet worden. We genieten van de zon op ons bol, maar na twee uur op het kruispunt hebben we een beetje genoeg van het wachten. We besluiten een afsplitsing te nemen richting de kust, waar we meteen een lift voor aangeboden krijgen. Een half uur later zijn we in Puerto Cisnes, een schattig kustplaatsje dat ook wordt aangedaan door de veerdienst van Noord Patagonië. Het oord schreeuwt avontuur (of ben ik dat alleen) wanneer we in de haven zien hoe de ferry net koers zet richting de Stille oceaan, een weg banend tussen de fjorden door. We besluiten er te overnachten en de volgende dag verder te liften.

We hoeven niet lang te wachten voordat we een lift aangeboden krijgen die ons naar het park brengt. Een aardige en ietwat verstrooide man neemt ons mee over de onverharde slingerweg die ons steeds verder de begroeiing in leid. We zitten nu echt in het regenwoud. Dikke mist hangt in de bergen en watervallen razen naar beneden. In het park doen we een leuke wandeling naar een 'hangende' gletsjer met bijbehorende watervallen die ons dit keer eens over een vochtig en klam wandelpad leid. We blijven er voor een nachtje op de campsite, waar ze heel tactisch afdakjes hebben gemaakt voor de tent.

De volgende dag gaan we weer met een duim omhoog langs de weg staan, wat meteen een einde maakt aan ons lift avontuur. Terug naar Coyhaique blijkt minder gemakkelijk te gaan. We hebben een goeie positie want we staan als eerste aan de weg. Zoals de lifters-code beaamd, sluit iedereen netjes achter ons aan die ook onze richting uit wil. Na vier uur wachten is er nog geen enkele auto gestopt. Een lokale bus brengt de redding die plek heeft om de helft van de gestrande reizigers mee te nemen. Zonder twijfelen nemen ook wij 'front row seats' terug naar de grote stad.

De volgende stap verder naar het noorden is er eentje om te onthouden. We nemen de veerboot naar Chiloé, de einlandengroep die het einde van Patagonië inluid. Waar we een paar dagen eerder in Puerto Cisnes al een glimp hebben mogen opvangen van de ferry dienst, stappen we nu dichter bij Coyhaique op de boot. Een tocht van bijna 30 uur waarbij we langs de fjorden van de westkust varen. Op de boot zelf is maar weinig te doen, wat betekent dat we ons voornamelijk bezighouden met het genieten van het uitzicht. Regelmatig stoppen we bij kleine havens of op eilanden waar de bevolking van de kleine dorpjes de boot hartelijk in ontvangst neemt. De veerboot is immers het beetje vertier dat niet elke dag langs komt. Overdag staat de zon aan een strakblauwe hemel die op het einde van de dag zorgt voor een prachtig kleurenspektakel.

Chiloé hebben we uitgekozen als bestemming door de mythische verhalen en een keuken van verse vis, maar zal ons uiteindelijk overhalen met watersport activiteiten. We merken dat Chiloé een sterkere verbintenis heeft met de rest van het land dan wat we eerder in het zuiden ervaren hebben. Het is er meer bewoond. We bezoeken een drietal verschillende dorpen waar we oude, houten kerken bezoeken en de centrale plaza's onveilig maken. De eilanden archipel is toch niet zo betoverend als we ons voorgesteld hebben en besluiten daarom een aantal dagen met een zee-kajak er op uit te gaan.

Vanuit de haven van Castro paddelen we drie dagen langs baaien vol mosselboerderijen, en kamperen we op verlaten stranden. We bezoeken verschillende eilanden en zwemmen in de oceaan. Tot onze verbazing zien we op meerdere momenten dolfijnen dicht langs de kajak sluipen en vooral de enorme zee-leeuw kolonie op de laatste dag laat Lisanne stralen. Eentje voor in de fotoboeken.

Na Chiloé komt het 'Lake District'. Tegen de tijd dat we hier arriveren, hebben we onze route al verschillende keren heroverwogen. Chili is echt enorm lang, we zitten er op dat moment al bijna zeven weken en er is nog zoveel meer van het continent dat we willen zien! In deze regio doen we plaatsen aan als Puerto Varas en Pucon, waar het straatbeeld wordt gevormd door meren, vulkanen en warm water bronnen. We willen heel graag nog een meerdaagse tocht wandelen tussen de witte bergtoppen van deze actieve vulkanen, maar tot twee keer toe blazen we dit af omdat de weersvoorspellingen gewoon niet leuk genoeg zijn voor een dergelijke onderneming. Als alternatief doe ik in Pucon (de outdoor hoofdstad van centraal Chili) een raft trip op een van de razende rivieren in de buurt. Een leuke twee uur durende tocht voert een handvol boten over een serie stroomversnellingen van klasse 4 waarbij we flink op en neer geslingerd worden. Ik zie hoe een paar toeristen het raft uitgegooid worden en het moment dat we van een hoge klif de koude rivier in moeten springen, is me ook nog goed bij gebleven.

De laatste drie bestemmingen in Chili die we aandoen liggen nogal ver uit elkaar, dus het worden drie etappes met nachtbussen om uiteindelijk in de Atacama woestijn uit te komen.

Als eerste Santiago, de hoofdstad van Chili. Origineel bedoeld als een 'bijkom-oord' na een meerdaagse wandeling, maar omdat we deze geschrapt hebben, zijn we maar voor de lol aan het zwembad gaan liggen. Het valt ons op dat we vooral in de grote steden als Buenos Aires en Santiago heel royale appartementen kunnen vinden midden in de stad. Het zijn dan ook de meest extreme uitersten qua lodging die we ervaren. We hebben in Chili toch voornamelijk gekampeerd, gekookt op een één-pits brandertje en telkens weer gehoopt dat er een douche is met "agua caliente". In Santiago zitten we opeens weer in een down-town woontoren met eigen keuken, rooftop zwembad en uitzichten over de stad. We struinen door de stad en... doen niet zoveel eigenlijk. Het drukste zijn we wanneer we de dag voor we verder noordelijk reizen een uitstapje maken naar het nabijgelegen Valparaiso. Een stad aan de kust, gebouwd tegen steile kliffen. We bewonderen hier de bont geverfde huizen en lopen 1001 trappen omhoog en weer omlaag. Heel fotogeniek!

De volgende stop is verplicht opgelegd, omdat we niet 20 uur in de bus willen zitten naar het verre noorden. Als alternatief gaan we een paar dagen naar het strand in Bahia Inglesá. (vooral Lisanne vindt dit heel erg). Een piepkleine nederzetting met een mooi wit strand, helder blauw water en een dorpje dat toch echt al in de woestijn ligt. We zetten onze tent nogmaals op, maar ditmaal in een zandbak op een camping die opnieuw een fraai zwembad heeft. We proberen in de middaguren uit de zon te blijven en hebben... opnieuw twee rustdagen.

De laatste bestemming die ik hier zal beschrijven en tevens de laatste bestemming voor ons in Chili is San Pedro de Atacama. Deze woestijn oase is de populairste trekpleister van Noord Chili door zijn extreme landschappen en heeft ook onze verwachtingen hoog kunnen houden. Omdat het kleine San Pedro overspoeld wordt door toeristen zijn er echt honderden booking-bureau's, maar dat betekend ook dat er lekker veel cafeetjes zijn en wordt er zowaar gewinkeld door de twee Limbo's. Het dorp is volledig bruin waarbij alles gebouwd is met stenen van woestijnklei. Hoewel het er enorm levendig is, zijn de meeste activiteiten buiten het oord te vinden. Wij doen ook een aantal uitstapjes.

Eén dag vertrekken we met een busje om half 6 's morgens om de zonsopkomst bij de Del Tatio Geisers te bekijken. Owja, ik ben helemaal vergeten te vertellen dat niet alleen het landschap, maar ook de hoogte hier in het noorden van Chili opeens veranderd is. Waar we voorheen volop tussen de bergen zaten, waren deze eigenlijk qua hoogte nogal klein. Zonder dat we het door hebben zit San Pedro al op 2400m. Die ochtend rijden we in een vluchtige 1,5 uur naar 4300 meter. Cheeky Chili. Behalve dat dit er best wel inslaat, is de enorme krater waar de geisers en heet water bronnen te zien zijn een behoorlijk mooi plaatje. Wanneer de zon net boven de horizon uitgekomen is en de temperatuur stijgt tot net boven het vriespunt, springen we in de thermen voor een ochtendduik. Op de weg terug naar het drop stoppen we verschillende keren voor kodak momentjes van het bijzondere vulkaanlandschap en spotten we tot onze verbazing echt veel verschillende dieren zoals lama's alpaca's, woestijnvossen en rare woestijnhazen die springen als een kangoeroe.

De dag erna huren we moutainbikes en fietsen we naar een nabijgelegen vallei om onze benen nog eens te strekken. Wat begon als een ontspannen fietstochtje, eindigde als een intense downhill 'single track' route door de canyon 'el diablo', naar een afgelegen nederzetting. Misschien wel het tofste wat we in de Atacama woestijn hebben gedaan!

En dan zit Chili na twee prachtige maanden er uiteindelijk op. Hier laat ik het dan ook even bij.. genoeg leesvoer. Wij springen de grens over naar Bolivia waar de avonturen alleen nog maar groter beloven te worden! ;)

Hasta Luego!

Rien & Lisanne